Περσέπολις

Παρασκευή απόγευμα ,πιστοί στο ραντεβού μας  βρεθήκαμε στη βιβλιοθήκη του σχολείου για μία ακόμη συζήτηση. Πριν  όμως κόψαμε την  πίτα μας (για να πάει γλυκά η χρονιά) και τυχερός φέτος στάθηκε ο Χρήστος.

 Το προς συζήτηση βιβλίο μας που έχει τη μορφή κόμικ, ήταν η Περσέπολις  της Ιρανής στην καταγωγή Μαργιάν Σατραπί .Δυο λόγια για την  υπόθεση : Η μικρή και αξιαγάπητη Μάρτζι (η ίδια η συγγραφέας ) μεγαλώνει στο Ιράν της δεκαετίας του '80.Σε ένα Ιράν το οποίο περνάει από τη

"φιλελεύθερη" βασιλεία του Σάχη στο σκοτεινό θεοκρατικό καθεστώς του Αγιατολάχ Χομεϊνί . Σε ένα Ιράν που για 8 χρόνια σφάζεται με το γειτονικό Ιράκ, σε έναν από τους πιο παρανοϊκούς και αιματηρούς πολέμους της σύγχρονης εποχής. Οι γονείς της θα τη στείλουν στην ξενιτιά της Αυστρίας για να τελειώσει το σχολείο.  Οι γραμμές των  σκίτσων  είναι λιτές ,αλλά εκφραστικές  και  ασπρόμαυρες. Γιατί ασπρόμαυρες ; αναρωτηθήκαμε. Η βάγια είπε πως ταιριάζουν με το θέματα του βιβλίου  που δεν είναι χαρούμενα. Η Κατερίνα αναρωτήθηκε «έχει χρώμα ο πόλεμος;»,ενώ η Μαρία εξέφρασε την επιθυμία οι σκέψεις της  Μάρτζι  να είχαν  χρώμα .

   Μας  άρεσε  η παιδική οπτική γωνία που ακολουθεί το βιβλίο.Είναι ένας εξαιρετικός τρόπος να δούμε πως αντιλαμβάνεται ένα παιδί αυτά που συμβαίνουν γύρω του και συγκεκριμένα τις έννοιες  Θεός, κράτος, πόλεμος, επανάσταση. Η εξιστόρηση σε σημεία συγκινεί και αλλού σε κάνει να γελάς. Ορισμένες ιστορίες πολιτικής καταπίεσης φέρνουν στον νου αντίστοιχες κακές στιγμές που πέρασε στο παρελθόν η δική μας χώρα.

 Στο βιβλίο θίγονται πολλά θέματα όπως ο  θρησκευτικός φανατισμός, η μισαλλοδοξία της εξουσίας ,ο ρόλος των μεγάλων δυνάμεων ,η αντίσταση της γνώσης,  η θέση της γυναίκας, η φρίκη του πολέμου, η προσφυγιά, οι αγώνες για την ελευθερία  κτλ.

Στις πρώτες κιόλας σελίδες γίνεται λόγος για την μαντίλα –υποχρεωτική στα σχολεία από το 1980. Για να καταλάβουμε τι σημαίνει να σου επιβάλλεται ένας συγκεκριμένος τρόπος ενδυμασίας κάναμε βιωματική άσκηση στην οποία όλοι φορέσαμε μία μαντίλα και μέσω της ενσυναίσθησης  προσπαθήσαμε να εκφράσαμε στην ομάδα τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας. Η Βένια είπε  πως  αισθάνεται καταπιεσμένη και σε μειονεκτική θέση. Δε θέλει, αλλά πρέπει να τη φορά. Η Εύη δήλωσε πως δεν αισθάνεται ο εαυτός της και είναι παράξενη η αίσθηση αυτή, ο Μιχάλης είπε πως αν η κοινωνία που ζει είναι κλειστή, νιώθει ακόμη πιο περιορισμένος και ήταν φανερή η ανακούφιση του όταν την έβγαλε. Η Κατερίνα με αποφασιστικότητα δήλωσε πως θα προτιμούσε να πέθαινε αν της επιβαλλόταν κάτι τέτοιο, ενώ η Βάγια είπε πως θα μπορούσε να το συνηθίσει,αλλά κατά βάθος δε θα το ήθελε. Η Ελένη  παρατήρησε πως της αρέσει να πειράζει τα μαλλιά της και σε αυτή την περίπτωση δεν μπορούσε να το κάνει αυτό, ο Βασίλης και ο Χρήστος σκέφτηκαν πως το καλοκαίρι θα ήταν αφόρητη η ζέστη και καλύτερα που είναι αγόρια. Ο Δημήτρης αισθάνθηκε πολύ περιορισμένος και οργισμένος ,ο Φρατζής ένιωσε φυλακισμένος και δήλωσε πως είναι κάτι ενοχλητικό. Φυσικά  δεν έλειψαν και οι συσχετισμοί με  την ελληνική πραγματικότητα( η ομοιομορφία της ποδιάς, η μεζούρα του Πάγκαλου, η  συγκεκριμένη περιβολή για τις χήρες).

Τι μου άρεσε στο συγκεκριμένο βιβλίο
Χρήστος: Η σκηνή που η Μάρτζι ήθελε να συμμετάσχει στην πορεία. Μου άρεσε η γενναιότητα και το θάρρος της.
Ελένη: Κάτι που κράτησα από το βιβλίο είναι το πώς αναδεικνύει το ρόλο της γυναίκας. Ξεχωρίζω επίσης τα λόγια της γιαγιάς στη Μάρτζι  «Στη ζωή θα συναντήσεις πολλούς  παλιανθρώπους. Αν σ πληγώσουν να λες στον εαυτό σου ότι το κάνουν από βλακεία. Αυτό θα σ’ εμποδίσει να αντιδράσεις στην κακία τους..Γιατί δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο απ’ την πικρία και την εκδίκηση. Να είσαι πάντα αξιοπρεπής και να έχεις πίστη στον εαυτό σου.»  

Βάγια: Μου άρεσε που η πρωταγωνίστρια του βιβλίου δεν συμβιβάστηκε με το καθεστώς και παρέμεινε σταθερή στα πιστεύω της .

Βένια: Αυτό  το βιβλίο με βοήθησε  να σκέφτομαι κάποια  πράγματα  διαφορετικά. Με έκανε να σκέφτομαι έξω από τα το κουτί και κατάλαβα πως τα προβλήματα και οι ανησυχίες μου είναι ασήμαντες μπροστά στις καταστάσεις  με τις οποίες  βρέθηκαν  αντιμέτωπα τα κορίτσια της εποχής.

Κατερίνα: Αν έχω κάτι να θυμάμαι από αυτό το βιβλίο θα είναι ότι όσοι  αγωνίζονταν ήταν αυτοί που ήταν και μορφωμένοι και ήξεραν  πόσο άσχημα ήταν όσα βίωναν. Επίσης μου άρεσε που πάντα ο πατέρας της Μάρτζι αμφισβητούσε ό, τι άκουγε στις ειδήσεις, γιατί ήξερε ότι μπορεί να έλεγαν ψέματα.

Εύη: Αυτό που μου άρεσε είναι η αποφασιστικότητα του κοριτσιού  και οι αγώνες  του για το δίκιο της .

Δημήτρης:  ’Ενας λόγος που μου άρεσε αυτό το βιβλίο είναι γιατί προσπάθησε να παρουσιάσει μέσα από ρεαλιστικά, πραγματικά γεγονότα την άσχημη κατάσταση και τη δυστυχία όχι  μόνο αυτών που μάχονται και πεθαίνουν, αλλά και τον πόνο των αμάχων για αυτούς που πεθαίνουν. Τέλος  πιστεύω ότι  το σημαντικότερο που  ήθελε να δείξει είναι ότι ο πόλεμος φέρνει μόνο δυστυχίες και ότι αν θέλουμε να αλλάξουμε κάτι πρέπει όλοι να προσπαθήσουμε σαν ένα « εμείς».

Βασίλης: Μου άρεσε η στάση των γονιών της που της έδιναν ελευθερίες και την ήθελαν δραστήρια.

    «Μπορεί κανείς να συγχωρεί, αλλά δεν πρέπει ποτέ να ξεχνά»

                                                                                                 Μαργιάν Σατραπί