Ήρθε η ώρα να δούμε πώς προσέλαβαν οι μαθητές μου το περιβόητο "Γεφύρι της Άρτας"
ΑΡΤΑ 12/10/1400
Αγαπητό μου ημερολόγιο,
Η χειρότερη μέρα της ζωής μου! Δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι θα συνέβαινε κάτι τέτοιο σε μένα. Ακόμα δεν πιστεύω πώς πήρα μια τέτοια απόφαση. Μόλις θυσίασα τη γυναίκα μου!!! Έπρεπε να το κάνω. Δεν είχα επιλογές…έπρεπε..έπρεπε. Ο πρωτομάστορας δίνει το καλό παράδειγμα. 45 μάστοροι και 60 μαθητάδες τόσες μέρες κοπιάζουν άδικα. Το δημόσιο συμφέρον μπαίνει πάνω από το προσωπικό. Το πουλί ήταν ξεκάθαρο: ο μόνος τρόπος για να στεριώσει το γιοφύρι ήταν να στοιχειωθεί η όμορφη γυναίκα μου. Την ξεγέλασα και την έθαψα ζωντανή!!! Το πιστεύεις;;; ποτέ δεν θα ξεχάσω το βλέμμα της, τις κατάρες που βγήκαν από το στόμα της αλλά και την καλοσύνη της όταν συνειδητοποίησε ότι με τη θυσία της θα ωφελήσει όλο το χωριό. Τα δάκρυά μου τρέχουν ποτάμι. Το δίλημμα ήταν μεγάλο. Μεγάλη ήταν και η ευθύνη μου. Γιατί να μην μπορούσα να αλλάξω αυτό που συνέβαινε; Πώς θα ζήσω χωρίς τη λυγερή μου; Ο Θεός να αναπαύει την ψυχούλα της και να με συγχωρήσει για το μεγάλο κακό που της έκανα.
Στη θέση του Πρωτομάστορα ο Χρήστος Καλογιάννης από το Γ3
Δια χειρός της Ευδοκίας Παγωμένου από το Γ2
Αγαπητή Συμπόνια,
Στη μέση της ημέρας εκεί που με τους μαθητάδες μου προσπαθούσαμε με μεγάλο κέφι και σκληρή δουλειά να στεριώσουμε το αναθεματισμενο γιοφύρι ξαφνικά εκφράστηκε μπροστά μου ,αλλά και στους μαθητάδες μου ένα αλλιώτικο ,παράξενο πουλί. Άρχισε να μας μιλά ανθρώπινα ,καθώς απευθυνόταν κυρίως μόνο σε εμένα λέγοντας πως για να στεριώσει το γιοφύρι πρέπει να θυσιάσω την όμορφη και αθώα γυναίκα μου !
Η καρδιά μου ράγισε,έγινε χίλια κομμάτια σε λίγα δευτερόλεπτα !Τα πόδια μου δε τ' νιωθα !Το πρώτο πράγμα στο νου μου ήταν γιατί ,γιατί να συμβεί αυτό σε εμένα ,όμως δυστυχώς έπρεπε να αναλάβω την ευθύνη μου σαν σωστός πρωτομάστορας που είμαι.Η υπόσχεση που είχα δώσει στους κατοίκους της Άρτας έπρεπε να γίνει ,δε μπορούσα να μην κάνω το καθήκον μου παρόλο που αγαπούσα κι ακόμα αγαπώ την γυναίκα μου . Αφού πέρασαν λίγα λεπτά πολέμου με τον εσωτερικό μου κόσμο , συμφώνησα με το πουλί δίνοντας του ένα μήνυμα .Του είπα να πάει στην κακομοίρη γυναίκα μου και να της πει να ντυθεί όσο πιο αργά μπορεί και να έρθει στο γιοφύρι όσο αργά μπορεί .Πίστευα με αυτόν τον τρόπο πως θα προλάβει να ζήσει λίγο περισσότερο ,να κάνει τα πράγματα που αγαπά χωρίς διασινη!Ήθελα οι τελευταίες ώρες, της Αγάπης μου να είναι ωραίες . Δυστυχώς,όμως ,το καταραμένο άψυχο πουλί ,αλλά ξεστόμισε κι άλλα είπε...
Την είδα από μακριά να έρχεται σε μένα με τόση χαρά ,με τόση ανυπομονησία να με δει ,όμως εγώ αυτό το πανέμορφο χαμόγελο το κατέστρεψα σε λίγα μόλις λεπτά κι είναι ο μόνος λόγος που μισώ κι απεχθάνομαι τον ίδιο μου τον εαυτό ,με σιχαίνομαι!Τότε τα δύο μάτια της με κοίταξαν γεμάτα απορία ρωτώντας με τι έχω .Αντί να της απαντήσω έμεινα μουγκός ,μη βγάζοντας λέξη από το στόμα μου ,την πρωτοβουλία πήρε ο πρώτος μαθητής μου λέγοντας της πως η βέρα μου ,έπεσε στην πρώτη την καμάρα .Γεμάτη καλοσύνη όπως πάντα,η γυναίκα μου προσφέρθηκε να πάει να την βρει κι έτσι λοιπόν κατέβηκε .Εκείνη την στιγμή συνειδητοποίησα πως την έχασα για πάντα ,δε θα την ξανά έβλεπα ποτέ ,βουρκώνοντας λοιπόν πλησίασα με ένα μεγάλο λίθο ,ώστε το βασανιστήριο της να τελειώνει μια ώρα αρχύτερα . Κοιτάζοντας την , λοιπόν,στα σκοτεινά μάτια της για τελευταία φορά,την έθαψα!
Στη σκέψη του πρωτομάστορα η Λαμπρινή Αδριανού (Γ1)
Και η γυναίκα του πρωτομάστορα,όπως τη φαντάστηκε η Εσμεράλδα Καρεμανάι (Γ1)
