Ο φτωχός και τα γρόσια

Όλοι ξέρουμε το παραμύθι  -κι αν δεν το ξέρουμε μπορούμε να το ακούσουμε εδώ -σύμφωνα με το οποίο  ένας πλούσιος ,αλλά δυστυχισμένος  προσφέρει χρήματα στον φτωχό,αλλά ευτυχισμένο γείτονα του  για να δει τι θα τα κάνει.Ο φτωχός μετά από αρκετή περισυλλογή αποφασίζει να τα επιστρέψει,αφού τις μέρες που τα είχε καθόλου ευτυχισμένος δεν ένιωσε. Και ζήσαν  αυτοί καλά και...ή μήπως δεν έγιναν έτσι ακριβώς τα πράγματα; Το λέω γιατί στην τάξη στο ερώτημα "τι θα κάνατε εσείς στη θέση του φτωχού;" η φαντασία των μαθητών έδωσε άλλες λύσεις!
Για να δούμε τι σκέφτηκε η Σταματίνα Αλευροφά από το Α1

[...]Τότε ο φτωχός τον ευχαρίστησε και τα λεφτά επήρε. Ολημερίς κι οληνυχτίς τα γρόσια συλλογιότανε. Σ’ένα σεντούκι τελικά τα έκρυψε και γι’ αυτά ποτέ δεν ξαναμίλησε. Τα γλέντια αρχίσαν πάλι, τα γέλια και η λύρα.

Μερικούς μήνες αργότερα, ο πλούσιος τα λεφτά του χάνει, –έπεσε θύμα σε μία πλεκτάνη–. Μοναχός του πια στούς δρόμους πλανιέται κι απ’του φτωχού το σπίτι περνά. Την πόρτα χτυπάει, βοήθεια ζητάει, κι ο φτωχός αμέσως τα γρόσια θυμάται τα χρυσά. Τρέχει και βρίσκει το σεντούκι και πίσω ξανά τα γυρνά.

Ο πλούσιος γυρνά και τον κοιτά με τόση ευγνωμοσύνη στα μάτια. Ευχαριστώ λέει και ξαναλέει. Ο φτωχός τότε με χαμόγελο τον κοιτά, δεν χρειάζεται να μ’ευχαριστείς άλλωστε δικά σου ήταν αυτά τα λεφτά. Εγώ μονάχα μια συμβουλή θα σου δώσω: Να βοηθάς τους ανθρώπους χωρίς να περιμένεις ανταλλάγματα. Κι αν τύχει ποτέ σε ανάγκη να βρεθείς, μην ανησυχείς ,θα βοηθηθείς.

Κι έτσι συνέχισε την ζωή του –όχι και τόσο πλούσια– αλλά με πολλή βοήθεια και αγάπη στην καρδιά.

 και η Άντζελα Θανάση από το Α1

Tο άλλο πρωί πήγε, συνάντησε τον πλούσιο και του είπε: "Μπορείς να το κάνεις και συ αυτό που κάνω εγώ, γιατί με απλά πράγματα νιώθεις ευτυχισμένος "  Όταν τα άκουσε αυτά ο πλούσιος κατάλαβε ότι τα πολλά λεφτά δεν φέρνουν πάντα την ευτυχία .Και έτσι κάθε βράδυ γλεντούσανε μαζί και ο φτωχός και ο πλούσιος! Και όταν  του ειπε μάλιστα ο φτωχός ότι μπορεί να φτιάξει οικογένεια για να έχει παρέα, ο πλούσιος απάντησε:" θα γίνει και αυτό σιγά σιγά!"

Ακολουθεί  μια επίσης ευφάνταστη εκδοχή από τη  Γιασεμή Κιοσέογλου  του  Α2

Παίρνει ο φτωχός τα χρήματα...τι να κάνει...
Ανοίγει λοιπόν μαγαζί την επόμενη μέρα. Τα έσοδα έρχονται βροχή. Πλουτίζει ο φτωχός. Όνομα τότε, μεγάλο έγινε το δικό του. Αγόρασε βίλες, αγόρασε αυτοκίνητα, άνοιξε άλλες τόσες επιχειρήσεις. Τα παιδιά του; Σχολείο κατ'οίκον, με φτασμένους δασκάλους...Κάθε μέρα, λέει, Μαθηματικά στη βίλα στο βουνό, Γλώσσα στη βίλα στην παραλία, Ιστορία στην πόλη...Η γυναίκα του, κάθε πρωί να στολίζεται, με διαμάντια, ασήμια, χρυσαφικά...τουλάχιστον 3 φορές τη μέρα άλλαζε τουαλέτα. Μια μέρα, απ'το παράθυρο του 11ου ορόφου, με τους υπάλληλους να δουλεύουν και εκείνος αραχτός, σε πολυθρόνα πολυτελείας, βλέπει ο "φτωχός" ένα ζητιανάκι έξω απ' την  κύρια είσοδο του κτηρίου του. Χαμός! Φωνάζει, χτυπιέται, και κατεβαίνει κάτω με το ασανσέρ. Το διώχνει. Μετά από κανά δυο  ώρες, στο σπίτι του, βλέπει απ' το παράθυρο το παιδί που είχε διώξει πριν. «Άντε πάλι!» αναστενάζει.
-Τζέιμς!
-Ορίστε κύριε! Τι μπορώ να κάνω για σας;
-Πήγαινε διώξε τον ζητιάνο απ' έξω.
-Γι' αυτό εκπαιδεύτηκα στην μακρινή πατρίδα μου, κύριε. Η επιθυμία σας διαταγή!
Βγαίνει λοιπόν έξω ο μπάτλερ, και ξαναγυρίζει.
-Κύριε, δεν μπορώ να τον διώξω. Η περιοχή προς το παρόν δεν σας ανήκει. Μπορώ όμως να το τακτοποιήσω...
-Όχι! Θα το κάνω εγώ μια και καλή.
Βγαίνει λοιπόν, τον βλέπει...Κάτι πάει να σκεφτεί, αλλά έρχονται τα παιδιά του χαρούμενα.
-Ησυχία! φωνάζει.
-Μπαμπά, να παίξουμε μαζί σου;
-Όχι. Πηγαίνετε παίξτε με τα παιχνίδια σας. Τόσα και τόσα έχετε.
-Έλα τουλάχιστον να κάτσεις μαζί μου...
-Δεν έχω καιρό, γυναίκα!!!
Πηγαίνουν τα παιδιά, πηγαίνει και η γυναίκα του...
Εν τω μεταξύ εκείνος πλησιάζει διακριτικά τον ζητιάνο.
-Να, μπαμπά. Ένα  γρόσι κατάφερα να πάρω.
-Μπράβο, θησαυρέ μου...
-Να μου πεις τώρα το παραμύθι μπαμπά;
-Φυσικά, θησαυρέ μου...
Πιάνει τη λύρα, και τραγουδά:
«Πλούσιος ήμουνα κάποτε εγώ,

στην καρδιά μου όμως υπήρχε ένα κενό.

 Ήρθες όμως και το γέμισες εσύ, με το χαμόγελό σου,

 και όχι με το ακριβό παλτό σου..»
Μπαίνει μέσα ο "φτωχός" και κοιτάει πέρα-δώθε σκεπτικός...
-Ψάχνετε κάτι κύριε;
-Ναι...και μάλιστα κάτι πολύ σημαντικό...
-Κύριε, το ξέρετε πως ό,τι θελήσετε μπορείτε να το αγοράσετε!
-Όχι! Αυτό που ψάχνω δεν αγοράζεται...ψάχνω...την ευτυχία!
Χαμογελά, και το φωνάζει: «ΨΑΧΝΩ ΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ!»
Τρέχει, κατεβαίνει τις σκάλες...
-Μπομπ! Ετοίμασε 10 μεγάλα τσουβάλια χρυσό!
-Μάλιστα κύριε!
-Και μη τσιγκουνεύεσαι, βάλε τα όλα, ΟΛΑ!
Βγαίνει έξω με τα τσουβάλια στην πλάτη...Χτυπάει όλες τις πόρτες και αφήνει και από ένα τσουβάλι...
Τα χρήματα με δυσκολία τα χαρίζεις. Την ευτυχία όμως, όταν την χαρίζεις με την δική σου θέληση, έχεις και έσοδα: ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ,ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΧΑΡΑ.

Και ακολουθεί η ιστορία της Αμαλίας Χαρμαντά από το Α6:

...Αφού ο φτωχός δέχτηκε τα γρόσια από τον πλούσιο, αποφάσισε πως, άμα τα χρησιμοποιούσε τελικά, θα έπρεπε να τα χρησιμοποιήσει σωστά. Έπεσε σε σκέψεις βαθιές, όλη μέρα κι όλη νύχτα, ώσπου σαν ξημέρωσε η επόμενη μέρα, του ήρθε η ιδέα που έψαχνε.
Άνοιξε ένα κέντρο λίγο πιο κάτω απ' το σπίτι του, όπου βοηθούσε ανθρώπους φτωχούς, σαν αυτόν. Η γυναίκα του μαγείρευε φαγητό, ο ίδιος τους παρείχε ρούχα και τα παιδιά του έπαιζαν με τα άλλα παιδιά, διασκεδάζοντάς τα.
   Κάποια μέρα, αποφάσισε να πάει να ευχαριστήσει τον πλούσιο: "Σ΄ ευχαριστώ πολύ που μου 'δωσες απ ΄ τα γρόσια σου. Ξέρω πως τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία, μα μου ΄δωσες την ευκαιρία να κάνω μια δραστηριότητα που τόσο μου αρέσει. Είναι πολύ ωραίο να βοηθάς συνανθρώπους σου που έχουνε ανάγκη."
Κι έτσι κατάλαβε ο πλούσιος πως ο φτωχός παρέμενε ευτυχισμένος, γιατί αξιοποίησε τα χρήματά του κάνοντας μια τόσο άξια πράξη.