Ιστορίες της έναστρης νύχτας

Ιστορίες των παιδιών  του Α1 που γράφτηκαν μετά την παρατήρηση του πίνακα του Βαν Γκογκ

 

  Μια μέρα στα μέσα του καλοκαιριού του '80 ζούσε ένας πολύ αγαπητός σε όλους κύριος που το όνομά του ήταν πολύ παράξενο : Ουρανός. Ο Ουρανός ήταν ένας καλόκαρδος κύριος περίπου 50 χρόνων με σκουρόχρωμα μάτια και φακίδες οι οποίες δεν φαινόντουσαν πολύ. Από τότε που είχε μετακομίσει στο χωριό την νύχτα, συνέβαινε κάτι με τον γαλαξία. Κάθε βράδυ, τα μεσάνυχτα περίπου, ο γαλαξίας άλλαζε το μονότονο χρώμα του και γινόταν χρωματιστός. Για την ακρίβεια είχε μόνο δύο χρώματα: το μπλε σκούρο και τα γαλανό, μα όταν τον  κοιτούσες είχες την εντύπωση πως πήγε στο καρναβάλι και βάφτηκε. Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Ακόμα και τα αστέρια και τα σύννεφα ήταν βαμμένα με δύο έντονα χρώματα, το πορτοκαλί και το κίτρινο. Οι κάτοικοι ήταν τόσο χαρούμενοι με αυτό το φανταστικό θέαμα, που κάθε νύχτα άναβαν τα φώτα του χωριού να συνοδέψουν το καταπληκτικό τοπίο που όλοι έχουμε ονειρευτεί. 

                                                                                                                Μαρίνα Αντριάν

 Πριν πολλά χρόνια σε ένα μακρινό χωριό που το έλεγαν Ευτυχία ζούσε και ένα πολύ όμορφο και χαριτωμένο κορίτσι που το έλεγαν Ευτυχία .Οι γονείς της Ευτυχίας είχαν πεθάνει ,ο πατέρας της είχε πεθάνει όταν πήγε ένα πολύ μακρινό ταξίδι  στον Βόρειο Πόλο.Η μητέρα της όταν ήταν η Ευτυχία εφτά χρονών είχε μια πολύ σοβαρή ασθένεια και πέθανε έτσι η Ευτυχία ήταν ο μόνος κάτοικος του χωριού.Έτσι εφόσον ήταν η μόνη κάτοικος του χωριού πήρε το όνομά του .Όσο περνούσαν τα χρόνια η Ευτυχία άρχιζε να ξεχνάει όσα είχαν συμβεί στο παρελθόν.Η Ευτυχία φορούσε ρούχα σε πολύ ανοιχτά και χαρούμενα  χρώματα τα αγαπημένα της χρώματα ήταν το κίτρινο και το μπλε.Ένα απόγευμα που η Ευτυχία έπαιζε ,πλάγιασε δίπλα σε ένα δέντρο  ώσπου την βρήκε η νύχτα .Η Ευτυχία όμως δεν ήθελε να φύγει .Της άρεσε να βλέπει τα άστρα που έλαμπαν στον  ουρανό .Ήταν  τόσο ενθουσιασμένη που νόμιζε ότι βλέπει όνειρο .Μετά από λίγη ώρα  η Ευτυχία αποκοιμήθηκε δίπλα στο δέντρο και τότε πραγματικά είδε ένα όνειρο ,ότι περπατούσε στον ουρανό και ότι είχε γίνει φίλη με τα άστρα  ήταν πραγματικά τόσο χαρούμενη  που δεν ήθελε να ξυπνήσει ποτέ!
                                                                                                      Λουκία Εξαρχοπούλου           

Πριν από μερικά χρόνια ένα αντρόγυνο οι Χατζηπαπαγιακουμοζεκόπουλοι οι οποίοι ήταν νιόπαντροι πήγαν ένα γαμήλιο ταξίδι σε ένα χωριό. Ο Αρχιμήδης Χατζη. πάντα με το πράσινο πουκάμισο του και  η Πουλχερία Χατζη. με το αγαπημένο της κόκκινο φόρεμα κατέφθασαν στο σπίτι που θα διέμεναν. Την πρώτη ημέρα δεν έκαναν τίποτα έκτος από το να πάνε πάνω σε ένα

πελώριο δέντρο για να δούνε το ηλιοβασίλεμα. Την επόμενη μέρα πήγαν για μπάνιο στη θάλασσα. Μόλις φτάσαν είδαν μια θάλασσα με κύματα και και φοβήθηκαν να μπουν με αποτέλεσμα να φύγουν. Στο υπόλοιπο της μέρας πήγαν βόλτα στην πλατεία και έφαγαν σε ένα πολύ γκουρμέ εστιατόριο. Περνούσαν οι μέρες και όταν έφτασαν στην τελευταία μέρας της διαμονής τους ο Αρχιμήδη και η γυναίκα του έμαθαν κάτι που τους χάλασε την διάθεση. Ο πατέρας του τους είχε πάρει τηλέφωνο και τους είχε πει ότι το σπίτι τους είχε καεί. Εκείνοι μόλις φτάσαν σπίτι, μπήκαν μέσα να δουν τι είχε καεί. Άναψαν τα φώτα δεν είδαν τίποτα καμένο, μπήκαν στην κουζίνα και είδαν όλοι την οικογένεια να τραγουδάει για την Πουλχερία διότι είχε γενέθλια. Έφαγαν και ήπιαν ώσπου όλοι φύγαν για τα σπίτια τους. Τότε το ζευγάρι έπεσε για ύπνο.

                                                                                                             Φίλιππος Γκαντολούδης

Μια μέρα ο Μπάμπης καθότανε μόνος του σε ένα παγκάκι που ήταν δίπλα σε ένα δέντρο. Καθότανε και έβλεπε τον μπλε ουρανό με τα κίτρινα αστέρια, τα οποία μόλις φαινόντουσαν, επειδή ήτανε απόγευμα. Σκεφτόταν πως θα ήτανε, εάν είχε και άλλους ανθρώπους στο χωριό, όπου ζούσε. Και έτσι ο Μπάμπης σκεφτόταν έναν διαφορετικό κόσμο.
                                                                                                               Ευγένιος Αντόνοβ

Μια μέρα σε ένα  χωριό ζούσε μια γυναίκα που την λέγανε Στεφανία. Ήταν ξανθιά με γαλαζοπράσινα μάτια και η αγαπημένη της συνήθεια ήταν να βγαίνει κάθε βράδυ στο μπαλκόνι της και να βλέπει την θέα από έξω. Επίσης την ημέρα της άρεσε να πηγαίνει στην θάλασσα και να απολαμβάνει τον ήχο που κάνουν τα κύματα. Η Στεφανία είχε και ένα σκυλάκι που το λέγαν  Μπέτι. Τα αγαπημένα της χρώματα ήταν το μπλε και το πράσινο και τις αρέσουν πολύ τα λουλούδια.Το αγαπημένο της λουλούδι ήταν το τριαντάφυλλο.

                                                                                                                     Βανέσα Δημήτροβα