Η ιστορία ενός ημιονηγού

Ένα από τα πιο γνωστά αντοπολεμικά έργα του Στράτη Μυριβήλη είναι   το "Η  ζωή εν τάφω",από το οποίο αναλύσαμε το απόσπασμα   Τα ζα

«Ο πόλεμος φέρνει μεγάλες συμφορές στους ανθρώπους.Θα ξεκινήσω την αφήγηση μου από τη στιγμή της αποβίβασης μας από τα πλοία. Ήμασταν φορτωμένοι με πυρομαχικά σε πλοία υπεράριθμα από στρατιώτες. Κατόπιν περπατήσαμε όλη τη Μακεδονία φορτωμένοι με το βαρύ φορτίο του πολέμου. Στη συνέχεια στην Κούπα μέσα σε μια όμορφη χαράδρα ξεφορτώσαμε τα πυρομαχικά μας και ξεκουραστήκαμε. Ήταν μια όμορφη νότα ξεκούρασης αν σκεφτείς τα δεινά που μας περίμεναν στη συνέχεια. Φάγαμε, γελάσαμε και απολαύσαμε τη μαγεία της φύσης. Η χαρά μας όμως δεν κράτησε για πολύ. Σε λίγο άρχισαν να πετάνε αεροπλάνα από πάνω μας τα οποία μας εντόπισαν. Άρχισαν να ρίχνουν οβίδες οι οποίες όταν έπεφταν στο έδαφος πετούσαν στον αέρα τα άψυχα κορμιά των συμπατριωτών μου. Έβλεπες παντού ανθρώπους, ξεκοιλιασμένους, σφαγμένους πάνω στο τρυφερό χορτάρι. Παντού τα δυο χρώματα, το κόκκινο του αίματος και το πράσινο της φύσης εναλλάσσονταν. Μπορεί κανείς να πει ότι το αίμα τους πότιζε τα μικρά λουλουδάκια τα οποία έπιναν λαίμαργα το χυμό τους προκειμένου να μεγαλώσουν. Δίπλα μου ήταν ένα μικρό παλικάρι το οποίο έσερνε το κορμί του και μου φώναζε βοήθεια. Παραδίπλα μου ο φίλος μου πέφτει νεκρός. Τα έχασα! Σαστισμένος, άρχισα να τρέχω ώσπου έφτασα στους Γαλλικούς φούρνους. Εκεί τότε κατάλαβα ότι πάνω στον εξοπλισμό μου έσερνα το κεφάλι ενός συμπατριώτη μου, ο οποίος με κοιτούσε με γουρλωμένα μάτια γεμάτα απορία σαν να μου έλεγε :Γιατί η ζωή μου να τελειώνει εδώ; Έχω τόσα πολλά πράγματα να κάνω...»

                                                                                           Ιωάννα Χρηστοφή

"Παιδιά μου, σας εύχομαι να μη ζήσετε ποτέ τη βαρβαρότητα του πολέμου. Γιατί για βαρβαρότητα πρόκειται. Ένα κρυφτό-κυνηγητό με εν ψυχρώ εκτελέσεις, πείνα, βασανιστήρια, βομβαρδισμούς... Βομβαρδισμούς. Σου έρχονταν απο εκεί που δε το περίμενες. Ακόμα κι όταν η μέρα ήταν τόσο όμορφη, που θα 'ταν κρίμα να χαθούν όλα. Ήταν μια τέτοια ανοιξιάτικη μέρα, Χαρά Θεού θα έλεγα. Είχαμε μαζευτεί εμείς οι ημιονηγοί, μαζί με τα βασανισμένα απ' τις κακουχίες γαϊδούρια μας, σε μια λαγκαδιά. Αν ένα πελώριο μάτι έβλεπε απο ψηλά τα ζα να απολαμβάνουν τις πρασινάδες, ανυποψίαστα, θα απολάμβανε τη γαλήνη, την ειρήνη. Ακούστηκαν τα μπουμπουνητά. Ο κόσμος σείστηκε. Κοκάλωσα, έμεινα - καθώς το έφτιαχνα - με το χαλινάρι του ζώου στο χέρι. Έβλεπα ανθρώπους και ζώα να τρέχουν και μες στον πανικό τους να κάνουν κύκλους. Συνήλθα, έτρεχα κι εγώ με το γάιδαρο στο χέρι. Έτρεχα, έτρεχα... Μέχρι που τα γέλια των Γάλλων με ξύπνησαν. Σταμάτησα...τόσο με πείραξε η ειρωνεία τους. Έσερνα μια κεφαλή γαϊδάρου που 'χε στο στόμα μαργαρίτες, αυτή ήταν η πηγή του γέλιου τους. Το ζώο μου είχε κοπεί στα δύο κι εγώ έμεινα με το όλο παράπονο κεφάλι κι ένα ματσάκι ματωμένες μαργαρίτες, για να θυμάμαι την ειρήνη που δε μπορούσα να έχω...
                                                                                                               Αμαλία Χαρμαντά

 Ο πόλεμος, παιδιά μου, είναι το πιο φριχτό πράγμα που μπορεί να κάνει άνθρωπος σε άνθρωπο . Και καλά οι άνθρωποι έχουν μυαλό κι ας κρίνουν και καλά να πάθουν . Παίρνουν στο λαιμό τους όμως και τα ζωντανά . Αυτά τα άμοιρα τι τους φταίνε; Δε θα ξεχάσω ποτέ τις εικόνες  που έζησα σ΄ ένα βομβαρδισμό . Τα αεροπλάνα χτυπούσαν ανελέητα και τα ζα σπαρταρούσαν κατά γης ματωμένα, ξεκοιλιασμένα  και απορημένα . Το πιο τραγικό όμως ήταν το περιστατικό με το γάιδαρό μου . Ο καημένος έτρεχα να σωθώ μαζί με το γάιδαρό μου . Δεν κατάλαβα πως έσερνα μόνο το άψυχο κεφάλι του ζωντανού με τις κίτρινες μαργαρίτες ανάμεσα στα δόντια του να θρηνούν για το χαμό του ποτισμένες με αίμα . Βλέπετε για μένα ο γάιδαρός μου ήταν ο φίλος μου, ο έμπιστος μου, η οικογένειά μου . Με κουβαλούσε ανάμεσα στα χιόνια και τις σφαίρες . Με ξεκούραζε και μου κρατούσε συντροφιά και ξαφνικά χωρίς να καταλαβαίνει τίποτα το ζωντανό πάει . Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν την έκπληξη, την απορία, την οργή  και το θυμό, το αίσθημα της απώλειας που ένιωσα . Δεν το αντέχει ο νους  του ανθρώπου . Τρελαίνεται για να γλιτώσει απ΄ τους παρανοϊκούς που κάνουν τον πόλεμο .

                                                                                                      Άννα Τρουμούση 

-Παππού τι είναι αυτή η φωτογραφία;

-Πού την βρήκες αυτή;Εκεί ήμαστε στην Κούπα εγώ και οι συμπατριώτες μου και τα γαϊδούρια.

-Φαίνεστε χαρούμενοι.

-Ήμασταν ώσπου να έρθει ο εχθρός.Βλέπεις είχαμε πολλα γαϊδούρια και τα βάζαμε ολημερίς να κουβαλήσουν τα υπάρχοντα μας. Στην Κούπα εκεί τα αφήσαμε και αφού έφαγαν ξεκουράστηκαν. Όμως μας άκουσε ο εχθρός. Έστειλε αεροπλάνα και μόλις είδε τα γαϊδούρια γύρισε και πετούσε οβίδες.

- Εσύ τι έκανες;

- Πήρα ένα γαϊδούρι που βρισκόταν δίπλα μου και άρχισα να τρέχω βλέποντας τα γαϊδούρια να πέφτουν και να αιμορραγούν κοιτάζοντας με. Αλλά εγώ δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Μέχρι να φτάσω στους φούρνους των Φρατζέζων η ζωή μου πέρασε μπροστά από τα μάτια μου. Εκείνοι με κοιτούσαν και γελούσαν λες και ήταν κάτι αστείο. Ώσπου γυρίζω πίσω και βλέπω ότι το γαϊδούρι που τραβούσα τόση ώρα είχε φύγει πια και αυτό θερισμένο από τον λαιμό κρατώντας μαργαρίτες ματωμένες.Ο πόλεμος λοιπόν παιδιά μου είναι πράγμα άσχημο και δεν έχει τίποτα καλό να προσφέρει σε κανένα και πουθενά. Το μόνο που κάνει είναι να παίρνει μαζί του εκατομμύρια ζωές αθώων ανθρώπων και ζώων.

 (Είπε ο παππούς και άρχισε να δακρύζει)

                                                                                                         Δήμητρα Τρακόσσα 

Τα εγγόνια μου με ρωτούσαν συνέχεια πως ήταν ο πόλεμος άλλα εγώ άλλαζα το θέμα της συζητήσεις γιατί δεν ήθελα να θυμάμαι αυτές τις φρικτές και δύσκολες στιγμές τις ζωής μου .Αφορμή για να τους πω μια ιστορία ήταν όταν βρήκαν στην  ντουλάπα μια φωτογραφία  με εμένα και το γαϊδούρι μου.

-Γιατί ποτέ δεν μας λες ιστορίες από τον πόλεμο; Δεν ξέρουμε τίποτα για αυτό

-Τι απέγινε αυτό το γαϊδούρι;

Εκείνη την στιγμή κατάλαβα ότι έπρεπε να τους πω τουλάχιστον  αυτήν την ιστορία.

-Όλα άρχισαν ένα πρωινό που αφήσαμε τα ζώα σε μια χαράδρα  για να ξεκουραστούν και να φάνε. Εγώ ήμουν περίπου στην μέση της χαράδρας μαζί με τον γαϊδούρι  μου που εκείνη την  ώρα  έτρωγε κάτι μαργαρίτες που υπήρχαν έκει.  Ξαφνικά εμφανίστηκε ένα εχθρικό αεροπλάνο πάνω από την χαράδρα και άρχισε να βομβαρδίζει. Μόλις κατάλαβα τι συνέβαινε από τον φόβο μου άρχισα να τρέχω μαζί με το γαϊδούρι μου ,το μόνο που έβλεπα και άκουγα ήταν ο ήχος του βομβαρδισμού και τα γαϊδούρια που πέθαιναν μπροστά στα μάτια μου .Όταν έφτασα στα αμπρια των Φραντέζων ψωμάδων ένιωσα ασφαλής και ευτυχισμένος που σώθηκα από τον βομβαρδισμό. Δυστυχώς όταν γύρισα να δω το γαϊδούρι μου αντίκρισα ένα θέαμα που ποτέ δεν θα ξεχάσω, το γαϊδούρι μου είχε πεθάνει στον βομβαρδισμό με έναν βίαιο και άδικο τρόπο όπως και τα υπόλοιπα ζώα στον πόλεμο για τα συμφέροντα  των ανθρώπων.

                                                                                                           Μιχαέλα Τριβυζά