Μπορεί να γνωρίζουμε όλοι την τραγική ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας,τον έρωτα του Ερωτόκριτου και της Αρετούσας,αλλά υπάρχουν και ιστορίες αγάπης απλών καθημερινών ανθρώπων που άντεξαν στον χρόνο παρά τις δυσκολίες.Ας διαβάσουμε δύο τέτοιες ιστορίες που έχουν τη δύναμη της προσωπικής μαρτυρίας.
Τρίτη 8 Σεπτεμβρίου 1952.Ήταν ημέρα Τρίτη, ο Γιώργος είχε έρθει να με
ζητήσει πάλι, μα δεν έχω καταλάβει αφού τον ήθελα και δε με ένοιαζε αν ήταν
Κομμουνιστής και για να λέμε και του στραβού το δίκαιο και τον μπαμπά μου δε τον
πολυπείραζε αυτό, γιατί ήξερε πως ο Γιώργος ήταν καλό παιδί, έξυπνος,
εργατικός, μορφωμένος, και είχε και μεγάλη περιουσία. Τον αδερφό μου από την
άλλη τον πείραζε πάρα πολύ, όλο έλεγε και ξανάλεγε: «δε θέλω η αδερφή μου να
πάρει έναν αριστερό - απατεώνα για γαμπρό θα μας χαλάσει το σόι… δε βλέπεις; δε
καταλαβαίνεις;»
Εγώ πάλι είχα απογοητευτεί. Πίστευα πως ο Γιώργος μετά από όλα αυτά δε
θα ξανάρθει, γιατί τις προηγούμενες φορές του είχα πει: «δε πειράζει Γιώργο μου,
αφού δε με θέλουν ούτε οι δικοί σου ούτε οι δικοί μου, τι θα κάνουμε»; Τότε ο
Γιώργος είπε: «Άμα δε μας θέλουν μία, δεν τους θέλουμε δέκα! Θα σε κλέψω...» Ο
Γιώργος τα είπε όλα αυτά στη μάνα του
και η μάνα του δέχτηκε, δεν είχε και άλλη επιλογή...Την επόμενη κιόλας μέρα ο
Γιώργος ήρθε με τη μάνα του και με ζήτησαν. Ο αδερφός μου έλειπε από το σπίτι
και άνοιξε ο πατέρας μου. Τότε η μάνα του Γιώργου είπε στον πατέρα μου ότι τα παιδιά
αγαπιούνται και δε μπορούν να κάνουν κάτι. Ο πατέρας μου συμφώνησε και
διευκρίνισε ότι για προίκα έχω μόνο ένα χωράφι κάτω "στις φσουμάλες». Εκείνη
τη στιγμή ο Γιώργος πετάχτηκε και είπε πως δεν τον νοιάζει αν έχω προίκα ή όχι,
και έτσι ορίσαμε την ημερομηνία γάμου, ντάξει καιρός ήταν, αφού ο Γιώργος με
κυνηγούσε έναν ολόκληρο χρόνο… Αλλά τα πράγματα δεν ήταν καθόλου εύκολα και
ειδικά για την περίπτωση μας, αφού ο Γιώργος κ η οικογένεια του ήταν αριστεροί
και οι δικοί μου δεξιοί. Υπήρχε μεγάλη έχθρα ανάμεσα τους εκείνα τα χρόνια, και
για να μη σας τα πολυλογώ μετά από ένα μήνα παντρευτήκαμε και κάναμε και τρία
παιδιά, και καθώς κείνα τα χρόνια ήταν δύσκολα, προσπαθούσαμε να επιβιώσουμε.
Ένα παιδί μας, ένα κορίτσι, πέθανε στη γέννα, μετά εγώ και ο Γιώργος κάναμε
αλλά τρία αγόρια. Όταν ήμασταν νιόπαντροι τον Γιώργο τον πήραν και τον φυλάκισαν
για τρία ολόκληρα χρόνια σε ένα νησί
επειδή ήταν αριστερός και εγώ είχα μείνει μόνη με τρία παιδιά στην αγκαλιά. Τα
τρία αυτά χρόνια μόνη μου ήταν πολύ δύσκολα. Έκανα τεράστια υπομονή, και όταν
τον αποφυλάκισαν ζήσαμε πάρα πολύ ωραία και ευτυχισμένα και τα παιδιά μας μάς
χάρισαν πέντε εγγόνια.
Η Άννα Σιούλα κατέγραψε την ιστορία της γιαγιάς της (και μάλιστα τηλεφωνικά,αφού η γιαγιά της ζει στα Γιάννενα)
Η γνωριμία της γιαγιάς και του παππού μου
-Πόσο χρονών
ήσασταν όταν γνωριστήκατε ;
Όταν γνωριστήκαμε ήμασταν
και οι δύο
δεκαεπτά χρονών .
-Πως γνωριστήκατε;
Στην αρχή γνωριστήκαμε σε
μια καφετέρια που
ο παππούς σου δούλευε σαν
σερβιτόρος και μετά
ξανασυναντηθήκαμε στο εργοστάσιο
που δουλεύαμε και οι
δύο .
-Γιατί αποφασίσατε να παντρευτείτε κρυφά από
τους γονείς σας ;
Αποφασίσαμε να
παντρευτούμε κρυφά από τους
γονείς μας επειδή
αγαπιόμασταν και πιστεύαμε
ότι θα τα
καταφέρουμε.
-Ποια ήταν
η αντίδραση των γονιών
σας, όταν τους
είπατε ότι παντρευτήκατε ;
Η αντίδραση των γονιών μας
ήταν να μην
μας μιλήσουν επειδή ήμασταν πολύ
μικροί για γάμο
και οικογένεια .
-Πώς ήταν ο πρώτος καιρός που δεν σας
μιλούσαν οι γονείς
σας ;
Ο πρώτος
καιρός ήταν πολύ δύσκολος
γιατί δεν είχαμε
κάποιον να μας βοηθήσει και
έπρεπε να τα
βγάλουμε πέρα μόνοι
μας .
Μετά από δύο
περίπου εβδομάδες μας
μίλησαν τα πεθερικά
μου και μας κάλεσαν
στο σπίτι τους
για φαγητό . Νομίζω ότι μας μίλησαν τόσο
γρήγορα αφού κατάλαβαν ότι θα αποκτήσουν
το πρώτο τους
εγγόνι .
Η Μιχαέλα Τριβυζά στον ρόλο δημοσιογράφου ρωτά τη δική της γιαγιά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου