Ημερολόγια καταστρώματος

Στο ημερολόγιο γράψαμε: « Κυκλών και καταιγίς ».
Εστείλαμε το S.O.S. μακριά σε άλλα καράβια,
κι εγώ κοιτάζοντας χλωμός τον άγριο Ινδικό
πολύ αμφιβάλλω αν φτάσουμε μια μέρα στην Μπατάβια.

Αυτά έγραφε ο Ν.Καββαδίας...

Οι μαθητές  πάλι φαντάστηκαν τις σελιδες του ημερολογίου των ναυτικών κάπως έτσι:

Αγαπημένο μου ημερολόγιο
 η βάρδια σήμερα ήταν τρομακτικά επικίνδυνη. Δεν ξέρω αν φταίει η ηλικία μου γιατί κοντεύω να κλείσω πια τα πενήντα ή η ρουτίνα και ο εγκλεισμός που με κάνουν να νιώθω αδύναμος μπροστά στις δύσκολες καιρικές συνθήκες. Κάποτε έβλεπα ανεμοστρόβιλους, θύελλες και ανέμους και ένιωθα ότι μπορούσα να τα υπερνικήσω. Χθες το βράδυ όμως πραγματικά στην θέα των τεράστιων κυμάτων, μου κόπηκαν τα πόδια. Φυσούσαν και οι τέσσερις άνεμοι μαζί, λες και ο Ποσειδώνας είχε χτυπήσει την τρίαινα του προσπαθώντας να φοβερίσει τον Οδυσσέα, γιατί έτσι αισθανόμουνα, σαν τον Οδυσσέα παγιδευμένο μέσα στον θυμό και τις ορέξεις των θεών. Εμείς οι ναυτικοί, βλέπεις έχοντας ταξιδέψει τόσο πολύ μέσα στις θάλασσες ή δεν πιστεύουμε σε κανέναν θεό και σε τίποτα ή είμαστε κολλημένοι πάνω του, στηρίζοντας όλες τις ελπίδες για την σωτηρία μας στην θεία χάρη του.
Τα πράγματα που βρίσκονται πάνω στο πλοίο, πήγαιναν πότε από την μία πλευρά και πότε από την άλλη ανάλογα πως χτυπούσαν τα κύματα το καράβι και στην μέση εγώ που ένιωθα να είμαι το παιχνίδι στα χέρια ενός αόρατου γίγαντα, ο οποίος προσπαθούσε να μας τοποθετήσει πότε στο ένα μέρος και πότε στο άλλο ανάλογα πώς του φαινόμασταν.
Το σκέφτηκα καλά και αποφάσισα πως δεν θα είναι πολύ ο καιρός που θα αρμενίζω τις θάλασσες και θα τα βάζω με την φύση, όχι γιατί είμαι δειλός αλλά γιατί τώρα έχω διαφορετικές ανάγκες. Οι ανάγκες του ανθρώπου προσαρμόζονται με την ηλικία του και εμένα η ηλικία μου επιζητά την οικογένεια και την ζεστασιά.
                                                                                  Εύη Παπαγγελή Γ4

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

     Θυμάσαι που σου είχα πει πως με πήραν για δουλειά σε ένα ταξίδι αρκετά μακρινό; Λοιπόν έχει περάσει πολύς καιρός και είχαμε φτάσει πλέον πολύ μακριά αλλά είχα πολύ δουλειά, όλες αυτές οι βάρδιες, τα βάρη και η προσοχή στον μπούσουλα διαρκώς με έκαναν να μην έχω ελεύθερο χρόνο. Η δουλειά είναι πολύ δύσκολη. Όλοι σχεδόν οι συνάδελφοι μου έχουν αρρωστήσει λόγω του ότι συνέχεια μπατάρει ο καιρός, λόγω του κακού ύπνου και της μαλάριας. Ευτυχώς εγώ προστατεύομαι καλά. Κάθε βράδυ βγαίνω στο κατάστρωμα και κοιτώ την θάλασσα και σκέφτομαι την οικογένεια μου και τους φίλους μου. Αναρωτιέμαι πόσο μακριά τους βρίσκομαι, αν είναι καλά. Όμως αυτό που με ικανοποιεί είναι το ότι εκπληρώνω το όνειρο μου να είμαι ναυτικός. Και εκείνοι όμως σκέφτομαι πως είναι χαρούμενοι που κάνω αυτό που αγαπώ, επειδή με νοιάζονται και έτσι είμαι ήσυχος .Τέλος πάντων αυτό ακόμα που ήθελα να σου πω είναι για το Kuro Siwo που μου έκανε τρομερή εντύπωση. Αυτά λοιπόν τα νέα μου. 

                                                                                                                   Με αγάπη

                                                                                                                 Μύριαμ Πινακίδου

                                                                                                                                      

Αγαπητό μου ημερολόγιο

Σήμερα πέρασε και η έκτη μέρα αυτού του ατελείωτου ταξιδιού. Απομένουν άλλες τόσες μέχρι να φτάσουμε πίσω στην πατρίδα. Φοβάμαι. Φοβάμαι τους πάντες και τα πάντα. Βλέπεις, είμαι καινούριος εδώ και δεν ξέρω κανένα. Θέλω τόσο πολύ να γυρίσω πίσω στο σπίτι μου, στη  γυναίκα και στον μονάκριβο γιο μου. Ήμουν οκτώ ολόκληρους μήνες μακριά τους για το πρακτικό μου στα ναυτιλιακά. Σαν αιώνας μου φάνηκε. Μπορεί όντως να είμαι καινούριος και να μη γνωρίζω πολλά, αλλά κάτι δεν πάει καλά. Το διαισθάνομαι. Ο καπετάνιος κλείνεται συνεχώς στο δωμάτιο του και κάνει περίεργα τηλεφωνήματα. Προχθές άκουσα φωνές. Πήγα να δω τι γίνεται, δεν άντεξα. Εκείνος ήταν. Έλεγε, θαρρώ, πως έχουμε ξεμείνει από κάρβουνο και δεν θα μπορούν να δουλέψουν οι μηχανές του πλοίου πολύ σύντομα. Προσπάθησα να μάθω όσες περισσότερες πληροφορίες γίνεται και από το υπόλοιπο  πλήρωμα, αλλά μάταια. Ούτε καν που ανταποκρίνονταν στις ερωτήσεις μου. Με έχουν στο περιθώριο. “ Το παιδί για τις δουλειές’ . Αυτό έχω καταντήσει. Μετά από τόσα χρόνια προσπάθειας  πήγαν όλα χαμένα. Αγαπημένο μου ημερολόγιο, σου γράφω γιατί δεν έχω με ποιόν να μοιραστώ τους καημούς μου. Φοβάμαι πως το πρώτο μου ταξίδι ίσως να είναι και το τελευταίο. Πρέπει να φύγω τώρα. Ίσως καταφέρω  να σου γράψω πάλι το βράδυ. Με φωνάζουν. Δεν ξέρω τι θέλουν να μου πουν.Φοβάμαι.

                                                                                    Εύα Γιαλλούση 

Αγαπημένο μου ημερολόγιο 

σήμερα έχουμε 22/10/14.Εδώ και 5 μήνες βρίσκομαι μακριά από την οικογένεια μου, τη γυναίκα μου και τα 2 μου παιδιά. Μου έχουν λείψει και οι 3 τους πάρα πολύ και το να βρίσκομαι μακριά τους είναι πολύ δύσκολο. Θα ήθελα να ήμουν σπίτι μαζί τους να πηγαίνω κάθε μέρα τα παιδιά μου στο σχολείο, να τα βλέπω να μεγαλώνουν και να χαίρονται .Η ζωή εδώ στο καράβι είναι όλο εκπλήξεις με δύσκολες βάρδιες και αφόρητη κούραση. Τις πιο πολλές μέρες δεν κοιμάμαι καλά λόγω των άσχημων καιρικών συνθηκών αλλά και επειδή αρκετές φορές μένω ξύπνιος και σκέφτομαι την οικογένεια μου, τα φαγητά της γυναίκας μου γιατί εδώ τα φαγητά δεν έχουν καμία σχέση με τα σπιτικά. Κουράζομαι πάρα πολύ καθημερινά δεν είμαι και παιδάκι πια για να αντέχω ώρες εργασίας όπως όταν ήμουν νέος. Μακάρι να ήταν μαζί μου και η οικογένεια μου για να μου δίνουν κουράγιο. Αχ και να ήξεραν πόσο πολύ μου λείπουν και πόσο πολύ θα ήθελα να τους ξαναδώ, μακάρι αυτό να γίνει σύντομα γιατί πολύ φοβάμαι πως αν δεν γίνει τα παιδιά μου θα με θυμούνται μόνο από τις φωτογραφίες μιας και είναι μόλις 6 και 7 χρονών.

                                                          Αγγελική Μωύσογλου  

Τριτη 25-2-1992

    Σήμερα άλλη μια μέρα ξημέρωσε όπως όλες τις  άλλες μονότονη και βαρετή αλλά αυτή είναι και δεν μπορεί να αλλάξει.Τώρα πια αρχίζω και συνηθίζω αλλά κάποιες στιγμές θέλω να σηκωθώ να τα παρατήσω και να γυρίσω πίσω στο σπίτι μου, στο χωριό μου,στους δικούς μου αλλά σκέφτομαι πως για αυτούς είμαι εδώ και δεν πρέπει να τους απογοητεύσω.

    Στις 2 έχω βάρδια και είναι το πιο κουραστικό ωράριο που θα μπορούσα ποτέ να έχω σε αυτό το πλοίο όπως μου είπε ένα παλικάρι.Δεν ήξερα τι να κάνω για να περάσει η ώρα έδω πάνω με τόσο κρύο και καθόλου φαγητό αλλά μόνο νερό και αυτό ελάχιστο γιατί έχουμε έλλειψη στα εφόδια.Η ώρα 3 και δεν ακούγεται απολύτως τίποτα παρά μόνο ο ήχος των κυμάτων της θάλασσας που σε χαλαρώνει και σε ηρεμεί για λίγο αλλά έχω την καλύτερη συντροφιά την αγαπημένη μου γάτα.Περνάμε καλά οι δυό μας και ξεχνάμε τα προβλήματα μας!

   Επιτέλους η βάρδια τελείωσε και τώρα αναλαμβάνει ο Κώστας ήρθε η ώρα να ξεκουραστώ και να φάω ότι υπάρχει στο πρόγραμμα σήμερα όπως κάθε μέρα τόσα χρόνια.Δεν ξέρω εάν θα αντέξω σε 2 μέρες κάνουμε στάση στην Κίνα και πρέπει να αποφασίσω εάν θα κατέβω για να ζήσω μια κανονική ζωή ή εάν θα μείνω κάνοντας τη δουλειά του ναυτικού!Αγαπημένο μου ημερολόγιο θα σου γράψω σύντομα! 

                                                                                                         Βαγγελίτσα Κάβουρα  

Πέμπτη βράδυ,8 Δεκεμβρίου
Νιώθω περίεργα σήμερα .Σε ποιον να μιλήσω; Όλοι εδώ μέσα σηκώνουν το δικό τους σταυρό .Σιωπή παντού. Σιωπή εκκωφαντική.
Πρέπει να το πάρω απόφαση .Το παρθενικό μου ταξίδι για το Νότο είναι γεμάτο δυσκολίες. Ελάχιστος και κακός ύπνος, σκληρές βάρδιες και η μαλάρια να καραδοκεί. Απάνθρωπες συνθήκες. Μέρες με τα ίδια ρούχα, βρωμισμένα από το ψαρόλαδο και με το σώμα γεμάτο πίσσα. Έχει ο θεός...
Νιώθω περίεργα σήμερα. Ο καιρός άλλαξε, έπιασε μεγάλη φουρτούνα. Είχα και τις πρώτες μου απώλειες. Έχασα τους δυο μου παπαγάλους και έναν πίθηκο. Όλα αλλάζουν από τη μια στιγμή στην άλλη. Το kuro siwo μας σκέπασε. Έχει ο θεός...
Τελικά τα πάμε τα καράβια ή μας πάνε;
                                                                                                                      Ανέστης Καραναστάσης