-Γιε μου που πας;Μάνα θα πάω στα καράβια!

 Πόσα λόγια έχουν ειπωθεί στα λιμάνια την ώρα του αποχαιρετισμού!Ας κρυφακούσουμε μερικά από αυτά!

"Θυμάμαι πολύ καλά την ημέρα που θα έφευγες για αυτό το ταξίδι. Εκείνες τις στιγμές στο λιμάνι, που δεν ήθελα να τελειώσουν ποτέ. Δυστυχώς όμως πάντα τέλειωναν πολύ γρήγορα.

-Σε πόση ώρα έρχεται το καράβι; -σε ρώτησα.

-Σε μισή περίπου. -μου απάντησες με μια παγωμένη φωνή και άναψες ένα τσιγάρο. Μετά σιωπή. Συνέχισες να κοιτάς τη θάλασσα. Ήξερες ότι εκεί ανήκεις. Και εγώ το ήξερα.

-Απλώς θέλω να είσαι ευτυχισμένος. -σου είπα και εσύ με αγκάλιασες και μου είπες ψιθυριστά: «Σε ευχαριστώ», κάνοντας με να νιώσω σα να με πνίγει κάτι. Αυτό το περίεργο συναίσθημα που θες να βάλεις τα κλάματα, αλλά προσπαθείς να το αποφύγεις. Δεν ήθελα να με δεις να κλαίω. Θα σου προκαλούσα τύψεις και προσπάθησα να κρατηθώ. Αν και συνειδητοποίησα από το ύφος σου ότι το καταλάβαινες. Δεν είχα πέσει έξω. Με άφησες να φύγω από την αγκαλιά σου και με κοίταξες στα μάτια.

-Ξέρω πόσο δύσκολο σου είναι που φεύγω, αλλά τόσο δύσκολο είναι και για μένα. -είπες και τότε σου χαμογέλασα κάπως λυπημένα.

-Μη με ξεχάσεις. Μόνο αυτό θέλω. Κι όταν σου λείπω να θυμάσαι πως σ’ αγαπάω και πως θέλω να κάνεις αυτό που σε κάνει ευτυχισμένο. Μπορείς; -έκλεισες τα μάτια σου και μου έγνεψες καταφατικά. Έπειτα πήρες τη βαλίτσα σου από κάτω που την είχες ακουμπήσει και σιγά- σιγά απομακρυνόσουν. Ούτε που είχα καταλάβει πότε είχε έρθει και είχε δέσει το πλοίο. Σου φώναξα «Να προσέχεις» και εσύ γύρισες το κεφάλι σου και μου είπες «σ’ αγαπάω και θα σ’ αγαπάω, μέχρι να πεθάνω». Πού να είχα φανταστεί ότι θα μ’ αγαπούσες μόνο για λίγες μέρες ακόμα; Κράτησες το λόγο σου όμως."

                                                                                                           Κατερίνα Παπαδάκη  




-Μάνα,σε μια βδομάδα φεύγω.Το καράβι μπαρκάρει για Αυστραλία!
-Παιδί μου,πάλι φεύγεις;Θα σε φάει η θάλασσα και η ξενιτιά!
-Μάνα,μη στενοχωριέσαι.Δε γίνεται διαφορετικά.Δουλειές δεν υπάρχουν.Η μόνη λύση είναι τα καράβια.
-Το ξέρω παιδί μου,αλλά πονάει η ψυχή μου όταν είσαι μακριά. Φοβάμαι μη σε πάρει η θάλασσα κοντά της για πάντα.
-Θα προσέχω μάνα.Θα προσέχω για να έρθω γρήγορα κοντά σου...
                                                                                           Κωνσταντίνος Γερασίμου  

   Πολυαγαπημένοι μου γονείς

    Σας γράφω αυτό το γράμμα μέσα απο την αφιλόξενη και παγωμένη καμπίνα μου. Είμαστε στη μέση του ωκεανού. Υπολογίζουμε μεθαύριο να έχουμε φτασει στην Κίνα. Εδώ και μερικές μέρες είμαι άρρωστος και προσπαθώ με διάφορα γιατροσόφια να γίνω καλά. Τέτοιες μέρες αισθάνομαι περισσότερο μόνος και θέλω όσο τίποτε άλλο να σας δω. Εσύ γλυκιά μου μανα να μου κάνεις  τις σούπες σου και  να με περιποιείσαι. Και συ αγαπημένε μου πατέρα μου λείπεις πολύ. Σε σκέφτομαι περισσότερο τις Κυριακές που μέχρι να φτιάξει η μαμά το πεντανόστιμο της ψητό εμείς καθομασταν και παίζαμε τάβλι με μεζέ και ουζάκι. Πόσο μου έχει λείψει η ζωή μου έξω απ'το καράβι! Εδώ μέσα είναι δύσκολα πολύ. Εχεις να αντιμετωπίσεις αρρώστιες, μοναξιά, άβολες βάρδιες, μα το χειρότερο είναι η νοσταλγία που νιώθεις για τη ζωή που έχεις αφήσει πίσω σου. Εντάξει! Υπάρχουν και καλές στιγμές εδώ μέσα. Έχουμε δεθεί όλοι μεταξύ μας και στηρίζουμε ο ένας τον άλλον. Το πιο ωραίο φυσικά είναι όταν πιάνουμε λιμάνι και ερχόμαστε σε επαφή με καινούρια μέρη και πολιτισμούς.

    Ανυπομονώ να γυρίσω στην πατρίδα! Λένε σε δυο μήνες θα επιστρέψουμε στην όμορφη χώρα μας. Σας έχω πάρει πολλά δώρα αναμνηστικά από κάθε λιμάνι που επισκεφτήκαμε. Ευτυχώς αυτά τα Χριστούγεννα θα είμαστε μαζί, όχι όπως πέρυσι .

    Κάνω υπομονή όπως ξέρετε για να μαζέψω τα  λεφτά που είχαμε πει ώστε να ανοίξω τη δική μου επιχείρηση και να έχουμε μια καλύτερη ζωή. Ακόμα πέντε χρόνια και θα φτάσω στο στόχο μου.

    Να προσέχετε!Σας αγαπώ όλους και θα μέτραω τις μέρες μέχρι να σας ξαναδώ .

                                                                            Με αγάπη 

                                                                        Κωνσταντίνος

                                                                                Δὠρα Διακογιάννη

Από: Ν Κίνα
προς: Αθήνα, Γκάζι

                                                                                                               12 Απριλίου 1947

Σήμερα είναι Δευτέρα. Πριν από μια ώρα σχεδόν κατέπλευσε το πλοίο. Είμαι εξαντλημένος, κουρασμένος δεν έχω κοιμηθεί καθόλου από την φουρτούνα που είχαμε καθώς ερχόμασταν προς το λιμάνι. Έτσι όπως μου τα είπες είναι μάνα, είχα τα ίδια προβλήματα που είχε και ο πατέρας, αυτά που σου αφηγήθηκε λίγο πριν πεθάνει. Στα μεσοπέλαγα φουρτούνες μα όταν βγήκαμε στον Ατλαντικό άρχισαν τα πρώτα προβλήματα. Ο έντονος πυρετός, οι βάρδιες για να τρίψουμε τις λαμαρίνες που από το πολύ αλάτι κολλήσανε, σε κάθε στάση που είχαμε μέχρι να φτάσουμε στην Κίνα τα χέρια μου είχαν ματώσει από τα χιλιάδες τσουβάλια σόγια που εγώ και οι άλλοι ναύτες κουβαλούσαμε. Αυτή την στιγμή που θα διαβάζετε το γράμμα αυτό εγώ θα είμαι στον γυρισμό για την πατρίδα. Ελπίζω να μην με ξεχάσετε. Σας αγαπώ πολύ.
                                                                                                                Με αγάπη
                                                                                                          Σέβη Κεχριμπάρη

Γυναίκα μου , πως είσαι;

Μου λείπεις πάρα πολύ , αλλά δεν μπορώ να σε δω, γιατί δεν με αφήνει η θάλασσα! Η θάλασσα είναι πάρα πολύ  όμορφη, αλλά είναι και πάρα πολύ άγρια!

      Ας πούμε σήμερα , η θάλασσα είναι ήρεμη , έχουμε αράξει σε ένα λιμάνι πολύ μεγάλο στην Κίνα. Οι κινέζοι μας βοήθησαν με τα φορτία μας. Τι ρύζι , τι μπαχαρικά, απ΄ όλα πήραμε! Κάποιοι τουλάχιστον θα φάνε και κανένα φαί της προκοπής. Εμείς ούτε που ξέρουμε τι τρώμε. Κάτι σε κονσέρβες. Κοιμόμαστε 6 άτομα μέσα σε μια καμπίνα... και κάθε μέρα πάλι από την αρχή. Αλλά να ξέρεις γυναίκα μου πως έχει και πάρα πολά καλά πράγματα η θάλασσα. Σε σκέφτομαι συνέχεια...

                                                                                       Με αγάπη

                                                                                  ο άντρας σου.

                                                       Αλεξάνδρου Πακλέα