Οι φύλακες του χρόνου

Με τον τρόπο των ηλεκτρονικών παιχνιδιών

     Γράφει η Ελένη Σβορώνου στο ηλεκτρονικό περιοδικό  Ο αναγνώστης :

“ Ποιος δε θέλει να ταξιδέψει στον χρόνο; Και, καλό είναι να το ξέρετε, αυτή η περίφημη μηχανή του χρόνου είναι γεγονός. Κατασκευάστηκε το 2056 από τον Ρόαλντ Γουολνστάιν και βασίστηκε στην έρευνα ενός νέου επιστήμονα του Εντ Τσαν. Όταν όμως ο ίδιος ο Γουολντστάιν ταξίδεψε στον χρόνο με τη μηχανή του επέστρεψε εντελώς αλλαγμένος. Τι είδε στο ταξίδι του δεν το έμαθε ποτέ κανείς. Ήταν όμως αρκετό για να τον κάνει να εργαστεί για την απαγόρευση της χρήσης αυτής της τεχνολογίας. Και το πέτυχε. Τα ταξίδια στον χρόνο απαγορεύτηκαν δια νόμου. Αλλά φυσικά οι νόμοι είναι για να παραβιάζονται.Και αυτός δεν αποτελεί εξαίρεση. Πολλοί είναι αυτοί που θα υποκλέψουν την τεχνολογία του Γουολντστάιν και θα επιχειρήσουν ταξίδια στον χρόνο για τους δικούς τους σκοπούς. Έτσι λοιπόν συστήνεται μια μυστική υπηρεσία που στόχο έχει την αποτροπή των μολύνσεων του χρόνου από αυτά τα ταξίδια. Γιατί η Ιστορία πρέπει να διαφυλαχθεί. Δεν πρέπει να διαταραχθεί η ροή της, οι μολύνσεις είναι εξαιρετικά επικίνδυνες. Ο ιθύνων νους της μυστικής υπηρεσίας, ο Φόστερ, στρατολογεί νέους από διάφορες εποχές, νέους που διασώζει από βέβαιο θάνατο. Λίγα δευτερόλεπτα πριν συμβεί το μοιραίο εμφανίζεται μπροστά τους και τους διασώζει για να τους στρατολογήσει στην υπηρεσία του. Ο Λίαμ σώθηκε από το ναυάγιο του Τιτανικού το 1012, η Σαλ από μια πυρκαγιά στην Ινδία του 2026 και η Μάντι από ένα αεροπορικό δυστύχημα του 2010.
Οι τρεις τους αναλαμβάνουν στην πρώτη τους αποστολή, στον πρώτο τόμο, να αποκαταστήσουν τον ρου της Ιστορίας από τον δρ. Κρέιμερ που ζει το 2066 στη Νέα Υόρκη. Μια Νέα Υόρκη εγκαταλειμμένη, έρημη, με το Central Park να έχει μετατραπεί σε χωματερή αυτοκινήτων. Ο υπερπληθυσμός, η εξάντληση των ορυκτών καυσίμων, η κλιματική αλλαγή και η έλλειψη τροφής έχουν κάνει τη ζωή στη Γη μαρτύριο. Εικόνες από κλασικές ταινίας δυστοπίας έρχονται στο νου (ο Σκάροου θα έχει δει σίγουρα το Soylent Green, ταινία του 1973, με τον Charlton Heston μονίμως ιδρωμένο από τη ζέστη και τα πλήθη αστέγων να σέρνεται πεινασμένο στους δρόμους της Νέας Υόρκης). Ο Κρέιμερ θέλει να ταξιδέψει πίσω στην εποχή του Χίτλερ και να αλλάξει το ρου της Ιστορίας για να σώσει ο ίδιος τον κόσμο! Καταφέρνει να πάρει ο ίδιος τη θέση του Χίτλερ, κερδίζει τον πόλεμο και η Αμερική και η Ευρώπη του παραδίδονται. Παρακολουθούμε ένα «εάν» της Ιστορίας, μια υποθετική εκδοχή εναλλακτικής έκβασης των γεγονότων, ώσπου οι φύλακες του χρόνου να εκτελέσουν την αποστολή τους.

  Ετοιμαστείτε λοιπόν για βιβλίο δράσης, σε ρυθμούς video game, με γοργά εναλλασσόμενες σκηνές, με εντυπωσιακά εφέ, ανατροπές, σασπένς, λίγο αίμα και ανατριχίλα, σε λελογισμένες δόσεις, και υψηλές ταχύτητες. Πρόκειται για μια περιπέτεια σε εξέλιξη, γερά δομημένη, που σέβεται τον αναγνώστη. Όπως όλες οι επιτυχημένες σειρές αυτών των βιβλίων του φανταστικού, έχουν ένα πολύ καλοδουλεμένο σενάριο (η λέξη μοιάζει ταιριαστή), μια πλοκή, ένα σύμπαν που δομείται από τόμο σε τόμο και σε εμπλέκει σε βαθμό εθισμού.»

  Τα μέλη της δικής μας λέσχης φαίνεται όμως πως  δεν απέκτησαν τέτοιο εθισμό μετά την ανάγνωση του βιβλίου, το οποίο  δεν φάνηκε να τους ενθουσιάζει.  Στην Κοντέσσα  δεν αρέσουν τα βιβλία επιστημονικής φαντασίας, στη  Μαρία φάνηκε  κουραστικό και η Βένια θεώρησε ότι είναι γεμάτο κλισέ και εύκολα ευρήματα που υποτιμούν τον αναγνώστη. Για παράδειγμα  στις τελευταίες σελίδες του βιβλίου η Σαλ-- την οποία λίγο πριν έχουμε δει να γίνεται τροφή στα ανθρωποφάγα τέρατα που έχουν επιζήσει μιας πυρηνικής καταστροφής—εμφανίζεται  εκ νέου. Η Ολίβια δεν ενθουσιάστηκε με τον τρόπο γραφής και κυρίως με τις συχνές αναδρομές της αφήγησης αν και σε αυτό το σημείο διαφώνησαν  αρκετοί από μας που θεώρησαν  ότι με αυτό τον τρόπο η πλοκή γίνεται πιο ενδιαφέρουσα. Επίσης η Κατερίνα Π. άσκησε  κριτική  σε αρκετά σημεία του κειμένου, τα  οποία της φάνηκαν τραβηγμένα και μη ρεαλιστικά, όπως η σκηνή με τον Λίαμ όταν προσπαθεί να αφήσει τα ίχνη του  στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας και η Βάγια συμπλήρωσε  λέγοντας πως  δεν πείστηκε από τον τρόπο παρουσίασης  των ηρώων π.χ. ο Λίαμ μεταβαίνοντας από το 1912 στο 2010 δεν φαίνεται να ξαφνιάζεται από τις αλλαγές που έχουν εν τω μεταξύ συντελεστεί.

Στο ερώτημα αν θα ήθελαν να αλλάξουν κάποιο γεγονός στην ιστορία, η Καλλιόπη  και η Ελευθερία είπαν πως θα προτιμούσαν να διορθώσουν  κάτι στην προσωπική τους ζωή, ένα λάθος ενδεχομένως, η Κατερίνα Π. θα άλλαζε την εποχή του Χίτλερ, ενώ η Βάγια, ο Φρατζής  και ο Φοίβος πιστεύουν πως μπορεί από την αλλαγή να προκύψει κάτι άσχημο, όπως στην περίπτωση του Κρέιμερ, οπότε θα άφηναν τα πράγματα ως έχουν. Η Βένια πιστεύει ότι ό,τι έχει γίνει έχει γίνει για κάποιο λόγο, οπότε ό,τι είμαστε σήμερα είναι προϊόν μιας αναγκαιότητας, η Κοντέσσα πάλι πιστεύει ότι  δεν  θα είχε ανδιαφέρον η ιστορία, αν ήταν όλα διορθωμένα. Εξάλλου γι’αυτό τη διδασκόμαστε για να μαθαίνουμε και να μην επαναλαμβάνουμε τα λάθη του παρελθόντος. Ο Χρήστος ήταν μάλλον ο μόνος που θα ήθελε να ταξιδέψει στο χρόνο και μάλιστα στο μέλλον.για να δει από περιέργεια πώς θα είναι και τι θα κάνει…

 

 Το επόμενο βιβλίο προς ανάγνωση θα είναι το «Αναζητώντας την Αλάσκα –του   Τζον Γκριν