Του γιοφυριού της Άρτας η συνέχεια

Η Κορίνα Ζήκα από το Γ2 δίνει τη δική της - ενδιαφέρουσα όσο και ρομαντική - εκδοχή για το τέλος του τραγουδιού:

…Και το πουλί τον άκουσε

και γρήγορα προφτάνει

στην θύρα της γυναίκας του

τα νέα να λαλήσει.

«Γυναίκα όμορφη και λυγερή

άκου τι θα σου πω και

βάλ’το καλά στο νου σου:

Το γεφύρι για να χτιστεί

μόνο μια λύση  υπάρχει.

του πρωτομάστορα η

γυνή μέχρι την νύχτα

να θυσιαστεί».

Το ακούει αυτό η

λυγερή και του θανάτου πέφτει.

Μα ακόμα και αν αγαπά,

ακόμα και αν δακρύζει

μεσ’ το μυαλό της, μια

λύση μόνο τριγυρίζει.

Δίνει την βέρα στο πουλί

μαζί με ένα γράμμα

στο οποίο  εξιστορεί

όλο της το δράμα

«Αφού η μοίρα το ζητά,

κάποια να θυσιαστεί

και το γεφύρι να χτιστεί

ας είναι αυτή άντρα μου

η αγάπη μας που θα θαφτεί»

Και το πουλί εφτάνοντας

στου γεφυριού την άκρη

το γράμμα δίνει στο

πρωτομάστορα που

πρώτος εφωνάζει:

«Ρίξτε την βέρα να θαφτεί,

γιατί η αγάπη μου γι αυτή

θα είναι πάντα ζωντανή

και τα θεμέλια θα κρατεί!»

Και η –κατά Ευριπίδη - εκδοχή της Κοντέσσας Καλύβα από το Γ2. Γιατί η φαντασία δεν υπακούει στους νόμους της λογικήs...

  Όταν λοιπόν εμφανίστηκε η γυναίκα του πρωτομάστορα στο γεφύρι, κατάλαβε ότι ο άντρας της ήταν στενοχωρημένος και κάτι τον απασχολούσε. Έτσι ρώτησε τι είχε συμβεί και οι μάστοροι της είπαν ότι δήθεν είχε πέσει το δαχτυλίδι του γάμου τους στα θεμέλια..Εκείνη πρόθυμη προσφέρθηκε να ψάξει να το βρει. Αφού έψαχνε αρκετή ώρα και δεν το έβρισκε φώναξε να την ανεβάσουν, αλλά βλέποντας τους μαστόρους να τη σκεπάζουν, κατάλαβε το τέλος της. Στη συνέχεια ο πρωτομάστορας γεμάτος πίκρα και ενοχές γυρίζει στο σπίτι του. Επειδή όμως ένιωθε μεγάλη αγάπη για τη γυναίκα του και δεν μπορούσε να αντέξει το θάνατό της, για τον οποίο ο ίδιος ευθυνόταν, αποφάσισε  τη νύχτα να πάει να  τη βγάλει. Έτσι και έγινε. Όμως ήταν ήδη αργά. Η όμορφη γυναίκα του είχε πεθάνει. Εκείνος όμως δεν το κατάλαβε, γιατί μια θεά ξέροντας την αγάπη του για αυτήν του παρουσίασε το είδωλό της. Έτσι ο πρωτομάστορας την πήρε και έφυγαν σε έναν τόπο μακρινό, όπου και έζησαν το υπόλοιπο της ζωής τους.

Ο Γιώργος Πάχος από το Γ4 το φαντάστηκε κάπως έτσι:

Και το πουλί ξανάρθε και άλλα λόγια είπε:

«Τραβάτε καλέ τον άλυσο ,τραβάτε την αλυσίδα.

Να βγει του πρωτομάστορα η όμορφη γυναίκα .

Τρεις αδερφάδες ήτανε και μόνο μια έχει μείνει.

Η μια έχτισε τον Δούναβη και η άλλη τον Ευφράτη.

Και αυτή η πιο στερνότερη ας μείνει να λυπάται.

Και το γιοφύρι θα σταθεί ,ποτέ δε θα λυγίσει ,

αφού ο πρωτομάστορας το χρέος του έχει κάνει».