Η κότα που ονειρευόταν να πετάξει

Άντε να δούμε  τι το ενδιαφέρον έχει ένα βιβλίο με ηρωίδα μία κότα  αναρωτηθήκαμε  όταν πήραμε στα χέρια το μικρό σε μέγεθος βιβλίο της Sun-Mi Hwang. Μεγάλο απαντήσαμε με σιγουριά μετά την ανάγνωση του και  τη συζήτηση που κάναμε στη λέσχη ανάγνωσης μας. 

Λίγα λόγια για την υπόθεση του βιβλίου:  Πρωταγωνίστρια του βιβλίου  είναι η Μπουμπουκίτσα. Μια κότα που  ζει σε μια φάρμα με μοναδικό προορισμό να γεννάει αυγά τα οποία οι αγρότες και ιδιοκτήτες της φάρμας, εκμεταλλεύονται για το προσωπικό τους κέρδος. Και η Μπουμπουκίτσα, κάθε μέρα που περνάει, μαραζώνει επειδή δεν μπορεί να κρατήσει κάποιο από τα αυγά αυτά κοντά της, να το κλωσήσει και να του δώσει ζωή, αποκτώντας το δικό της πουλάκι που θα μεγαλώσει με αγάπη και τρυφερότητα. Και κάθε μέρα, το σώμα της  εξασθενεί όλο και περισσότερο μέχρι που δεν μπορεί να κάνει άλλα αυγά και η ίδια, καταλήγει να χαρακτηρίζεται "σκαρταδούρα", να είναι δηλαδή άχρηστη και ανίκανη, ένα περιττό βάρος που πρέπει οι αγρότες να ξεφορτωθούν και που όλα τα υπόλοιπα ζώα περιφρονούν. Όταν όμως και η ίδια πιστεύει πως όλα έχουν τελειώσει για εκείνη, βρίσκει ένα έρημο αυγό και ξαφνικά νιώθει να της δίνεται η ευκαιρία να αποκτήσει αυτό που πάντα ήθελε. Ένα δικό της μωρό, με όποιο κόστος και όποιες συνέπειες κι αν έχει αυτό.

  Μπορεί να ακούγεται παιδικό, ωστόσο το βιβλίο καταφέρνει, σαν τους μύθους του Αισώπου, να σε συγκινήσει, να σε κινητοποιήσει και να σου δώσει θάρρος, βλέποντας μέσα από τις σελίδες του  ένα ζώο όχι και πολύ δημοφιλές να γίνεται ήρωας. Και όχι μόνο αυτό, γιατί η μικρή κοτούλα αποτελεί μία περίπτωση ανθρωπομορφισμού, όπως παρατήρησε ο Χρήστος (που  θυμήθηκε τα ομηρικά έπη). Ύστερα από καταιγισμό απόψεων καταλήξαμε ότι η κότα συμβολίζει τη γυναίκα, τη γυναίκα-μάνα, αλλά και κάθε άνθρωπο που έχει στόχους στη ζωή και αγωνίζεται να τους πραγματοποιήσει, κάθε άνθρωπο που  όντας διαφορετικός αγωνίζεται να γίνει αποδεκτός από τους άλλους. Υμνεί την αξία της φιλίας και της αγάπης, την εσωτερική δύναμη και την πίστη στα όνειρα. Είναι ένα βιβλίο που μιλά για τη ζωή.

Ο Δημήτρης και  ο Χρήστος ξαφνιάστηκαν στο τέλος με την αποκάλυψη της νυφίτσας στην κότα. Όπως είπε ο Δημήτρης, συνειδητοποίησαν ότι ήταν ίδιες, περνούσαν τα ίδια, αγωνίζονταν δηλαδή να μεγαλώσουν τα παιδιά τους και, όπως συμπλήρωσε ο Φοίβος, η νυφίτσα   είχε κίνητρο που κυνηγούσε ανελέητα τα άλλα ζώα. Συγκινητική ήταν σύμφωνα με τη Βάγια η θυσία της Μπουκουκίτσας, αφού επιλέγει να γίνει βορά της νυφίτσας προκειμένου να ταΐσει τα παιδιά της Η Βένια παρατήρησε ότι το τέλος ήταν δίκαιο για όλους: Η Μπουμπουκίτσα εκπληρώνει τον προορισμό της και φανερώνει το μεγαλείο της ψυχής της. Η νυφίτσα τώρα θα μπορεί να ταΐσει τα παιδί της. Ο Πρασινοκέφαλος βρήκε επιτέλους μια οικογένεια και πέταξε ευτυχισμένος. Η Βένια είπε ακόμη και συμφώνησε μαζί της και ο Δημήτρης ότι η νυφίτσα αποδεικνύεται δυνατή (τη θεωρούμε εξαρχής αρσενικό ίσως γιατί  τη δύναμη την αποδίδουμε σε έναν άντρα. Καταλαβαίνουμε όμως ότι η ανάγκη πολλές φορές μας κάνε να συμπεριφερόμαστε σκληρά. Ο Βασίλης θαύμασε τη στάση της κότας που βρήκε ένα αυγό, το κλώσησε ,το μεγάλωσε και το αγάπησε σαν δικό της. Γιατί μάνα δεν είναι μόνο αυτή που γεννά, αλλά αυτή που ανατρέφει.

Ο Αχυρώνας σύμφωνα με την Ελένη που στην αρχή φαντάζει σαν καταφύγιο δεν είναι έτσι. Συμβολίζει τον κόσμο, την κοινωνία. Εκεί τα ζώα εκπροσωπούν διάφορους τύπους ανθρώπων με επικρατέστερους εκείνους που δεν δέχονται το διαφορετικό. Παίρνουμε όμως ένα δίδαγμα: Από τη μια πρέπει να αγωνιζόμαστε για τους στόχους μας  και από την άλλη δεν γίνεται να είμαστε  αρεστοί σε όλους .Σε  αυτό το σημείο ο Δημήτρης θυμήθηκε μια παροιμία που του έλεγε ο παππούς του :Ή τον κόσμο περιέπαιζε ή τις οδύνες αυτού άντεχε!»

Εμείς πάλι θυμηθήκαμε  τη φράση «ανάγκα και οι θεοί πείθονται» Η νυφίτσα έκρυψε την ταυτότητά της για να καταφέρει το δικό της στόχο. Η Μπουμπουκίτσα για να προστατέψει το μικρό της πήρε το ρόλο του κακού και έφτασε να απειλεί τη νυφίτσα. Και οι δύο κινήθηκαν από την ανάγκη της επιβίωσης. Και οι άνθρωποι συχνά δείχνουν έναν άλλο εαυτό σκληρό ή λιγότερο σκληρό όταν θέλουν να πετύχουν κάτι. Και μια επισήμανση-απορία  από την Κατερίνα: Οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν τι έλεγαν τα ζώα. Τα ζώα όμως καταλάβαιναν τι έλεγαν οι άνθρωποι .

Η Εύη είπε  πως ο Παρατρεχάμενος  ήταν πιστός φίλος της  Μπουμπουκίτσας ,

 έγινε άγρυπνος φύλακας της  μέχρι να γεννηθεί το αυγό και θυσιάστηκε στο τέλος. Συμπονετικός και δοτικός  προκάλεσε τη συμπάθεια όλων μας.

Η κότα που ονειρευόταν να πετάξει …πέταξε τελικά και μας άρεσε!

Εκτός από τη γόνιμη συζήτηση που είχαμε, το βιβλίο στάθηκε αφορμή και για περαιτέρω έμνευση και δημιουργία. Αυτή τη φορά η εξαιρετική συνάδελφος και συν-συντονίστρια της λέσχης μας κα Μαρία Κορδάτου συνθέτει  ένα κολάζ και παραθέτει τις σκέψεις της:

Απόλυτος ο προορισμός ,κλεισμένη σ΄ ένα στενό κλουβί πρέπει να γεννάει αυγά, γι΄αυτό ζει! Ναι, είναι κότα και συν τοις  άλλοις κάνει κι  αυτό, κυρίως αυτό , γεννάει αυγά.

Κι όμως ένα "θέλω" έρχεται να ανατρέψει  αυτό τον προορισμό ,αυτή την καταδίκη… Θέλω να πετάξω, να ανοίξω τα φτερά μου, να φύγω από δω, να ψάξω γι΄ άλλο προορισμό. Αρνούμαι πια να ζ ήσω  έτσι. Δύσκολο, δε λέω, μα κι εδώ η δύσκολη ζωή μου θα΄ ναι και σύντομη!

Ουρανέ που δέχεσαι στην αγκαλιά σου τόσα πουλιά μέρα και νύχτα κάνε με να πετάξω

 μακριά, ν΄ανέβω στα σύννεφα, να περπατήσω στα όνειρα… Ναι, κλαίω, λυπάμαι που κλαίω.

Δε θέλω να φανώ ανόητη που κλαίω από επιθυμία, ούτε επειδή ζητάω το αδύνατο. Μπορεί να δυναμώσω, να μεγαλώσουν και τα φτερά μου κι οι αντοχές  και τα θέλω μου και να ακολουθήσω τα πουλιά που φεύγουν ως τη γραμμή των οριζόντων. Ξέρω πως τα φτερά μου δεν είναι για το πέταγμα που ονειρεύομαι, μα το μυαλό ,το ράμφος και τα νύχια μου μπορεί να με βοηθήσουν να ξεμακρύνω από δω. Ας μην είναι χίμαιρα τούτη η αυτογνωσία! Δύσκολος ο δρόμος εκεί έξω, κι υπάρχουν τόσοι  Νυφίτσες ,τόσες βολεμένες κότες και πάπιες και κοκόρια, βολεμένοι όλοι στον αχυρώνα, την αυταπάτη της καλής ζωής ,της άνετης και ασφαλισμένης ζωής, γεμάτης μονοτονία και απορρίψεις!

Παρατρεχάμενε θα ακολουθήσω τα βήματά σου, θα τρέξω πίσω σου, μια φωνή μου λέει πως το παράταιρο το κάνεις ταιριαστό ,αρκεί να δεις ότι σ’ αυτό υπάρχει αλήθεια κι αγάπη.

Δώσε μου τη σιγουριά και γίνε οδηγός μου, και γω θα δώσω ζωή στη ζωή σου, όταν εσύ θα πετάς στα σύννεφα δίπλα στη χιόνα πάπια σου! Έχω τόση αγάπη να δώσω από τα βάθη της ψυχής μου, που πρέπει να περάσει σε κάποιους Πρασινοκέφαλους ,πολλούς Πρασινοκέφαλους και μέχρι να γίνουν ευυπόληπτοι φύλακες για άλλους και απαραίτητοι φίλοι  και να πετάξουν για τα όνειρά τους, θα τους προσέχω, είτε  κρυμμένη στις καλαμιές, είτε  φανερά στα ξερόχορτα, είτε περιμένοντας να φανεί η πεινασμένη νυφίτσα η μονόφθαλμη, για να χορτάσω την πείνα της και να τους δώσω την ευκαιρία να ζήσουν, και για μένα.

Ω! Παραμύθι όμορφο της ζωής, ας είναι τέτοια η αυτοβιογραφία μου!