Συμμετοχή στη δράση: "Αυτό που μας ενώνει!"

 Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία στις 3 Δεκεμβρίου και την πρόσκληση του Εργαστηρίου Ειδικής Επαγγελματικής Εκπαίδευσης Ξάνθης, συμμετείχαμε στη δράση “Αυτό που μας ενώνει”

Δημιουργήσαμε με τους μαθητές του Β1 του 6ου Γυμνασίου Καρδίτσας ένα βίντεο με σκοπό να μοιραστούμε το δικό μας μήνυμα.

Παράλληλα οι μαθητές έγραψαν,ζωγράφισαν,εκφράστηκαν.Ας δούμε κάποια έργα τους:

Ένα αγόρι μικρό, γεμάτο όνειρα,

 με βλέμμα καθαρό και ψυχή φλογερή.

Στη σκιά του κόσμου η καρδιά του χτυπά,

μα η  κίνηση δύσκολη σαν τον κρατά!

 

 

Μα θέλει να δει τη λίμνη πλατιά,

 να νιώσει τον άνεμο, την κάθε ματιά.

 Να δει τα μνημεία, να δει τις πλατείες,

 εκεί το φως γεννά ιστορίες.

 

Αχ,  Καρδίτσα, άνοιξε τα φτερά σου,

 στείλε του τα μάτια τα δικά σου!

 Μην τον αφήνεις μοναχό,

 κάν΄ τον συνταξιδιώτη σου εδώ!

 

 Ένας φίλος να βρεθεί,

 να γίνει τα πόδια του  και η φωνή.

 Να μοιραστεί  μαζί του τη στιγμή,

κάθε θέα, κάθε αναπνοή.

 

 Ένας άγνωστος ίσως ή φίλος παλιός

 να γίνει για λίγο συνοδοιπόρος  ζεστός.

 Να του δείξει το δρόμο, το κάστρο εκεί ψηλά,

 να του δείξει την ομορφιά ξανά και ξανά.

 

 

 Γιατί η ομορφιά δεν είναι μόνο να δεις,

 είναι να νιώσεις, να γευτείς, να μπορείς!

 Να ξέρεις πως κάπου υπάρχει μια φωνή που θα πει:

«Μη φοβάσαι, είμαι εγώ εδώ μαζί!»

 

 

Αχ  Καρδίτσα, άνοιξε τα φτερά σου,

στείλε του τα μάτια τα δικά σου,

 Μην τον αφήνεις μοναχό,

 κάν τον συνταξιδιώτη σου εδώ!

 

 

 Ένας φίλος θα βρεθεί

να γίνει τα πόδια του  και η φωνή

 να μοιραστεί μαζί του τη στιγμή,

 κάθε θέα, κάθε αναπνοή.

 

 Κι αν η πόλη  απλώνεται πλατιά

και εκείνος δεν φτάνει  μακριά,

 με ένα χέρι που τον κρατά,

 η Καρδίτσα γίνεται καρδιά!

 

 Αχ Καρδίτσα, άνοιξε τα φτερά σου,

 κάθε γωνία, κάθε όνειρό σου

 είναι εκεί, αρκεί μία στιγμή

 για να γεμίσει η ψυχή με ζωή!

 

 Ένας φίλος  να βρεθεί,

 να γίνει τα πόδια του και η  φωνή,

 μαζί του να δει, να ζήσει κι αυτός

 την Καρδίτσα σαν να πετά ψηλά  ο ουρανός!

                                                                                Αλέξανδρος Γκουρλάς  (Β1 )

 

Εμμανουέλα Βασιλάκη (Β1)

   Είμαι η Ελπίδα και με 20 χρονών. Γεννήθηκα τυφλή, επομένως κάθε μέρα μου έχετε προκλήσεις της, αλλά μεγαλώνοντας κατάλαβα και τις ομορφιές της. Ζω στην Καρδίτσα, μία πόλη μικρή, αλλά ήρεμη και γεμάτη ζωή. Καθημερινά παίρνω τον μπαστούνι μου και βγαίνω βόλτα στο κέντρο της πόλης. Με την ακοή και την αφή έχω μάθει να αναγνωρίζω κάθε σημείο της και να φτιάχνω την εικόνα της  στο μυαλό μου. Όμως αν και η πόλη είναι μικρή και ασφαλής, καθημερινά διαπιστώνω ότι δεν είναι προσβάσιμη, όπως άλλες επαρχιακές πόλεις για άτομα με αναπηρίες σαν εμένα.

    Αρχικά δεν υπάρχουν σε όλους τους δρόμους ενδείξεις προσανατολισμού και κυρίως στους κεντρικούς. Τα πεζοδρόμια είναι συνήθως στενά, με λακκούβες και γεμάτα από εμπόδια, όπως αυτοκίνητα ή κάδοι και αυτά καθιστούν την κίνησή μου επικίνδυνη. Επίσης επικίνδυνο είναι και το να  διασχίσω δρόμους, καθώς σε αρκετά φανάρια δεν υπάρχουν ηχητικές ειδοποιήσεις να με ενημερώνουν πότε μπορώ να περάσω απέναντι. Αυτό όμως που με στενοχωρεί περισσότερο είναι ότι στην πόλη μου δεν υπάρχει μέριμνα για τη δημιουργία υποδομών που θα καθιστούσαν τους δημόσιους χώρους και κυρίως τα αξιοθέατα της Καρδίτσας προσβάσιμους σε άτομα σαν και μένα. Πιο  συγκεκριμένα  στο Παυσίλυπο  δεν υπάρχουν ηχητικές περιγραφές πλοήγησης ή σήμανσης στα μονοπάτια με αποτέλεσμα ο περίπατος μου εκεί κάποιες φορές να είναι δύσκολος, καθώς υπάρχει περίπτωση να πέσω πάνω σε κάποιο δέντρο. Επιπλέον, με εξαίρεση το Αρχαιολογικό Μουσείο, τόσο η Πινακοθήκη  όσο και το Μουσείο Πόλης δεν διαθέτουν ηχητικές ξεναγήσεις ή οδηγούς σε  Braille που θα παρέχουν χρήσιμες πληροφορίες στους τυφλούς επισκέπτες. Επομένως, δεν μου δίνουν τη δυνατότητα να γνωρίσω την ιστορία της πόλης, όπως τα άτομα με όραση. Τέλος ,αν και η Καρδίτσα έχει μεγάλες πλατείες που μπορώ εύκολα να οδηγηθώ, όμως και πάλι επειδή υπάρχει έλλειψη ηχητικών σηματοδοτών ή βοηθημάτων για άτομα με οπτική αναπηρία είναι εύκολο να χάσω τον  προσανατολισμό μου ή να  παρασυρθώ από κάποιο ποδήλατο. Παρόλο που η πόλη  είναι φιλική για περιπάτους και έχει πολλά αξιοθέατα, η καθημερινότητα ενός ατόμου με αναπηρία όρασης είναι συχνά δύσκολη και περιορισμένη, καθώς απαιτείται σημαντική βελτίωση των υποδομών της για την προσβασιμότητα των ατόμων με αναπηρίες.

                                                                             Εριφύλη Διαμάντη (Β1)

Συνέντευξη με έναν μετανάστη

Αναλύοντας το δημοτικό τραγούδι " Θέλω να πάω στην ξενιτιά" , οι μαθητές θυμήθηκαν δικούς τους  ανθρώπους, συγγενείς, που βρέθηκαν μετανάστες σε διάφορες χώρες του κόσμου. Ένα από τα παιδιά, ο Θωμάς, είπε ότι ο παππούς του βρέθηκε στη Σουηδία. Δε θα μπορούσα παρά να ζητήσω από τον Θωμά να πάρει συνέντευξη από τον παππού του, ώστε να γίνουμε όλοι κοινωνοί της δικής του προσωπικής, αληθινής ιστορίας. Είναι σημαντικό ότι όλα τα παιδιά άκουσαν  με μεγάλη προσοχή και  αμείωτο ενδιαφέρον όσα είχε να μας πει ο παππούς του Θωμά, ο κύριος Θωμάς Πιτσαργιώτης,τον οποίο ευχαριστούμε θερμά!Και τον εγγονό φυσικά για την καταγραφή!

 " Γεννήθηκα σε μία φτωχή οικογένεια σε ένα χωριό,το Κοσκινά,ένα πεδινό χωρίο, έξω από την Καρδίτσα. Έχω έξι αδερφές και είμαι το μοναδικό αγόρι.

- Γιατί αποφάσισες να φύγεις;

-Δεν μπορούσα να βρω τρόπους, ώστε να βγάλω λεφτά, οπότε αποφάσισα να φύγω.

-Μπορείς να περιγράψεις τι έγινε τότε;

-Το 1965 ξεκίνησα για Σουηδία.'Ομως υπήρχε ένα πρόβλημα, αυτοί δεχόντουσαν τουρίστες που διέθεταν περισσότερα από 150 $, οπότε τα δανείστηκα. Για βαλίτσα χρησιμοποίησα ένα χαρτόκουτο που βρήκα σε ένα μπακάλικο και έβαλα σ' αυτό ελάχιστα ρούχα. Αναχώρησα με τρένο μαζί με άλλους 7 φίλους μου.Το ταξίδι διήρκεσε τρεισήμισι μέρες και για φαγητό είχα μόνο ένα κοτόπουλο και μερικές ελιές που μου είχε δώσει η μητέρα μου.

-Τι έγινε όταν φτάσατε;

-Όταν φτάσαμε, άνθρωποι από το Δήμο μας έβαλαν σε ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι με δύο δωμάτια και ήμασταν 12 άτομα συνολικά. Εκεί τρώγαμε σκυλοτροφές, επειδή δεν ξέρουμε και πόδι από γουρούνι που ήταν φθηνό. Μετά από 45 μέρες πήραμε άδεια εργασίας και βρήκαμε όλοι δουλειά σε εργοστάσια. Τα εργοστάσια μάς έδωσαν σπίτι που διέθετε ένα δωμάτιο για τον καθένα.

-Με την οικονομία πώς τα πήγαινες;

-Μετά από λίγο ξεχρεωθήκαμε και έστειλα μερικά από τα χρήματα πίσω στην Ελλάδα.Όμως αφού ήμουν ο μοναχογιός της οικογένειας, οι γονείς ήθελαν να γυρίσω πίσω και να ασχοληθώ με τη γεωργία. Μετά από τρία χρόνια ήμουν Ελλάδα.

-Όταν γύρισες τι έκανες;

-Γύρισα με 150.000 δραχμές και τα μοίρασα στην οικογένειά μου. Εκεί συνάντησα τη γυναίκα μου και παντρευτήκαμε. Όμως η γεωργία δεν πέτυχε και αναγκαστήκαμε να γυρίσουμε στη Σουηδία.

-Πώς και πότε γυρίσατε στη Σουηδία;

-Το 1971 μαζί με το παιδί μας αναχωρήσαμε για Σουηδία αμάξι και το ταξίδι διήρκησε τέσσερις μέρες.

-Όταν φτάσατε, που πήγατε;

-Όταν φτάσαμε, βρήκαμε ένα μικρό σπίτι να μείνουμε.Την επόμενη μέρα βρήκα δουλειά.Τον επόμενο χρόνο βρήκε και η γυναίκα μου δουλειά.

-Πότε και πώς γυρίσατε πίσω;

-Την παραμονή των Χριστουγέννων , το 1985,μετά από όλα τα ταξίδια Σουηδία- Ελλάδα που κάναμε, έφτασε η ώρα να γυρίσουμε οριστικά πίσω μαζί με τα τρία μας παιδιά.

-Πετύχατε αυτό που θέλατε;

-Ναι,πετύχαμε.΄Πήγαμε Σουηδία για ένα καλύτερο μέλλον με 150 δολάρια και γυρίσαμε με πολλά περισσότερα.Αλλά είχαμε πολλές δυσκολίες και κάναμε πολύ κόπο για να τα βγάλουμε όλα αυτά Όμως το κυριότερο απ' όλα είναι ότι γυρίσαμε πίσω στην Ελλάδα πλήρως ευχαριστημένοι και με πολύ ευτυχία. "

Στην οικογένειά μας έχουμε ένα θείο που ονομάζεται Γιώργος Μουστάκας. Έχει ηλικία 34 ετών και έφυγε μετανάστης στην Αμερική για οικονομικούς λόγους. Η ζωή του στην Ελλάδα δεν ήταν πολύ καλή. Είχε πολλές δυσκολίες.' Έπρεπε να φροντίσει στο σπίτι του, τα παιδιά του και γενικά όλη του την οικογένεια χωρίς να έχει σταθερή δουλειά. Επιπλέον είχε υποχρεώσεις οικονομικές. Έπαιρνε βοήθεια βέβαια από συγγενείς και φίλους του, αλλά ένιωθε άσχημα που τους χρέωνε παραπάνω.

Η απόφαση να φύγει στην Αμερική ήταν δύσκολη. Ζήτησε βοήθεια από φίλους του που έφυγαν κι αυτοί στο εξωτερικό, ώστε να τον βοηθήσουν να βρει η δουλειά εκεί. Είχε όμως και πολλές δυσκολίες: να βρει σπίτι και να το ανακοινώσει με σωστό τρόπο στα παιδιά του και τη γυναίκα του, έπρεπε να κλείσει εισιτήρια για το μεγάλο αυτό ταξίδι. Τα συναισθήματα στην αρχή ήταν αρνητικά. Ένιωσε φόβο, λύπη, στενοχώρια και άγχος για την εγκατάσταση στην καινούργια αυτή χώρα. Εκεί που πήγε, αντιμετώπισε και άλλες δυσκολίες, για παράδειγμα στη γλώσσα, διότι εκεί πέρα δεν ήξεραν ελληνικά και έπρεπε να συνεννοηθούν στα αγγλικά ,να γνωρίσει την κουλτούρα και τη θρησκεία, επειδή δεν ήταν χριστιανοί. Ο θείος μου δεχότανε συχνά ρατσισμό και σωματική βία. Στην Αμερική έπρεπε να μάθει τα στενά σοκάκια και τους δρόμους της μεγαλούπολης απ΄ έξω. Μια σημαντική δυσκολία επίσης ήταν η μόρφωση των παιδιών. Επιπρόσθετα έπρεπε να προσαρμοστεί στην επαγγελματική του συνεργασία, γιατί στην εργάστηκε με ανθρώπους διαφορετικών εθνικοτήτων.

Μετά από δύο χρόνια αντιμετωπίζει καλύτερες συνθήκες ζωής. 'Εμαθε τη γλώσσα, είδε καινούργια αξιοθέατα, γνώρισε καινούριους ανθρώπους, έβγαλε χρήματα και έγινε ανοιχτόμυαλος. Τα παιδιά του μορφώθηκαν. Επίσης έζησαν νέες εμπειρίες ζωής. Μια καινούργια όμορφη ζωή.

Όπως λέει: 'Στην αρχή ένιωθα στεναχώρια και λύπη. Είχα κολλημένο στο μυαλό μου την πατρίδα μου, φοβόμουνα, γιατί πήγαινα σε μία από τις μεγαλύτερες χώρες και έβλεπα εφιάλτες ότι κάτι κακό θα συμβεί."

Όταν πέρασαν δύο χρόνια και μου είπε τα νέα του ένιωσα χαρά! Τα κατάφερε! Μου υποσχέθηκε ότι θα΄ ρθει για κάποιες μέρες στην Ελλάδα να μας δει τότε πέταξα από τη χαρά μου που θα έρθει κοντά μας σύντομα. Προσευχόμαστε να βάλει ο θεός το χέρι του και να τον βοηθήσει και να τον έχει καλά!

Βασίλης Αδάμος (Β1)