Γιορτάσαμε την Ευρωπαϊκή Ημέρα Γλωσσών με… κυνήγι γραμμάτων!

Γιορτάσαμε την Ευρωπαϊκή Ημέρα Γλωσσών με… κυνήγι γραμμάτων!

Με αφορμή την Ευρωπαϊκή Ημέρα Γλωσσών, οι μαθητές μας συμμετείχαν σε ένα διασκεδαστικό και δημιουργικό παιχνίδι στην αυλή του σχολείου. Χαρτάκια με τα γράμματα της ελληνικής και της αγγλικής αλφαβήτου είχαν σκορπιστεί παντού, προκαλώντας τους μικρούς μας «κυνηγούς γραμμάτων» να τρέξουν και να τα μαζέψουν όσο πιο γρήγορα μπορούσαν. Στη συνέχεια οι μαθητές χωρίστηκαν σε ομάδες και κάθε ομάδα ανέλαβε να δημιουργήσει όσο το δυνατόν περισσότερες σωστές λέξεις στα ελληνικά και στα αγγλικά, χρησιμοποιώντας τα γράμματα που συγκέντρωσε. Νικήτρια αναδείχθηκε η ομάδα που κατάφερε να καταγράψει τις περισσότερες σωστές λέξεις, αποδεικνύοντας ότι η φαντασία, η συνεργασία και η αγάπη για τις γλώσσες είναι ο καλύτερος συνδυασμός! Ήταν μια εμπειρία που γέμισε την αυλή με γέλια, ενθουσιασμό και κυρίως… με λέξεις, αποδεικνύοντας πως οι γλώσσες ενώνουν και εμπνέουν.

Διαδραστικές ασκήσεις σε Ενεστώτα και Μέλλοντα Ε.Φ.

 

Άσκηση Ρημάτων Αρχαίων Ελληνικών

Να συμπληρώσετε τις προτάσεις με το αντίστοιχο ρήμα στον τύπο της οριστικής ενεστώτα και μέλλοντα στο πρόσωπο, που αναγράφεται στη παρένθεση.

α. Οἱ νόμοι τὸν δῆμον / (παιδεύω)(γ πληθυντικό)

Υπόδειξη: Γ' πληθυντικό ενεστώτα -ουσιν, μέλλοντα -ουσιν

β. Ὁ στρατιώτης / τάφρον (ὀρύττω= σκάβω)(γ ενικό)

Υπόδειξη: Γ' ενικό ενεστώτα -ει, μέλλοντα -ει

γ. Ὑμεῖς / τοὺς κήρυκας εἰς φρέαρ (ῥίπτω)(β πληθυντικό)

Υπόδειξη: Β' πληθυντικό ενεστώτα -ετε, μέλλοντα -ετε

δ. Σὺ / τὰς γνώμας τῶν ἀνθρώπων (τρέπω)(β ενικό)

Υπόδειξη: Β' ενικό ενεστώτα -εις, μέλλοντα -εις

ε. Ἐν τῷ Πηλίῳ ὄρει ἡμεῖς / (διατρίβω)(α πληθυντικό)

Υπόδειξη: Α' πληθυντικό ενεστώτα -ομεν, μέλλοντα -ομεν

Συμμετοχή στη δράση: "Αυτό που μας ενώνει!"

 Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία στις 3 Δεκεμβρίου και την πρόσκληση του Εργαστηρίου Ειδικής Επαγγελματικής Εκπαίδευσης Ξάνθης, συμμετείχαμε στη δράση “Αυτό που μας ενώνει”

Δημιουργήσαμε με τους μαθητές του Β1 του 6ου Γυμνασίου Καρδίτσας ένα βίντεο με σκοπό να μοιραστούμε το δικό μας μήνυμα.

Παράλληλα οι μαθητές έγραψαν,ζωγράφισαν,εκφράστηκαν.Ας δούμε κάποια έργα τους:

Ένα αγόρι μικρό, γεμάτο όνειρα,

 με βλέμμα καθαρό και ψυχή φλογερή.

Στη σκιά του κόσμου η καρδιά του χτυπά,

μα η  κίνηση δύσκολη σαν τον κρατά!

 

 

Μα θέλει να δει τη λίμνη πλατιά,

 να νιώσει τον άνεμο, την κάθε ματιά.

 Να δει τα μνημεία, να δει τις πλατείες,

 εκεί το φως γεννά ιστορίες.

 

Αχ,  Καρδίτσα, άνοιξε τα φτερά σου,

 στείλε του τα μάτια τα δικά σου!

 Μην τον αφήνεις μοναχό,

 κάν΄ τον συνταξιδιώτη σου εδώ!

 

 Ένας φίλος να βρεθεί,

 να γίνει τα πόδια του  και η φωνή.

 Να μοιραστεί  μαζί του τη στιγμή,

κάθε θέα, κάθε αναπνοή.

 

 Ένας άγνωστος ίσως ή φίλος παλιός

 να γίνει για λίγο συνοδοιπόρος  ζεστός.

 Να του δείξει το δρόμο, το κάστρο εκεί ψηλά,

 να του δείξει την ομορφιά ξανά και ξανά.

 

 

 Γιατί η ομορφιά δεν είναι μόνο να δεις,

 είναι να νιώσεις, να γευτείς, να μπορείς!

 Να ξέρεις πως κάπου υπάρχει μια φωνή που θα πει:

«Μη φοβάσαι, είμαι εγώ εδώ μαζί!»

 

 

Αχ  Καρδίτσα, άνοιξε τα φτερά σου,

στείλε του τα μάτια τα δικά σου,

 Μην τον αφήνεις μοναχό,

 κάν τον συνταξιδιώτη σου εδώ!

 

 

 Ένας φίλος θα βρεθεί

να γίνει τα πόδια του  και η φωνή

 να μοιραστεί μαζί του τη στιγμή,

 κάθε θέα, κάθε αναπνοή.

 

 Κι αν η πόλη  απλώνεται πλατιά

και εκείνος δεν φτάνει  μακριά,

 με ένα χέρι που τον κρατά,

 η Καρδίτσα γίνεται καρδιά!

 

 Αχ Καρδίτσα, άνοιξε τα φτερά σου,

 κάθε γωνία, κάθε όνειρό σου

 είναι εκεί, αρκεί μία στιγμή

 για να γεμίσει η ψυχή με ζωή!

 

 Ένας φίλος  να βρεθεί,

 να γίνει τα πόδια του και η  φωνή,

 μαζί του να δει, να ζήσει κι αυτός

 την Καρδίτσα σαν να πετά ψηλά  ο ουρανός!

                                                                                Αλέξανδρος Γκουρλάς  (Β1 )

 

Εμμανουέλα Βασιλάκη (Β1)

   Είμαι η Ελπίδα και με 20 χρονών. Γεννήθηκα τυφλή, επομένως κάθε μέρα μου έχετε προκλήσεις της, αλλά μεγαλώνοντας κατάλαβα και τις ομορφιές της. Ζω στην Καρδίτσα, μία πόλη μικρή, αλλά ήρεμη και γεμάτη ζωή. Καθημερινά παίρνω τον μπαστούνι μου και βγαίνω βόλτα στο κέντρο της πόλης. Με την ακοή και την αφή έχω μάθει να αναγνωρίζω κάθε σημείο της και να φτιάχνω την εικόνα της  στο μυαλό μου. Όμως αν και η πόλη είναι μικρή και ασφαλής, καθημερινά διαπιστώνω ότι δεν είναι προσβάσιμη, όπως άλλες επαρχιακές πόλεις για άτομα με αναπηρίες σαν εμένα.

    Αρχικά δεν υπάρχουν σε όλους τους δρόμους ενδείξεις προσανατολισμού και κυρίως στους κεντρικούς. Τα πεζοδρόμια είναι συνήθως στενά, με λακκούβες και γεμάτα από εμπόδια, όπως αυτοκίνητα ή κάδοι και αυτά καθιστούν την κίνησή μου επικίνδυνη. Επίσης επικίνδυνο είναι και το να  διασχίσω δρόμους, καθώς σε αρκετά φανάρια δεν υπάρχουν ηχητικές ειδοποιήσεις να με ενημερώνουν πότε μπορώ να περάσω απέναντι. Αυτό όμως που με στενοχωρεί περισσότερο είναι ότι στην πόλη μου δεν υπάρχει μέριμνα για τη δημιουργία υποδομών που θα καθιστούσαν τους δημόσιους χώρους και κυρίως τα αξιοθέατα της Καρδίτσας προσβάσιμους σε άτομα σαν και μένα. Πιο  συγκεκριμένα  στο Παυσίλυπο  δεν υπάρχουν ηχητικές περιγραφές πλοήγησης ή σήμανσης στα μονοπάτια με αποτέλεσμα ο περίπατος μου εκεί κάποιες φορές να είναι δύσκολος, καθώς υπάρχει περίπτωση να πέσω πάνω σε κάποιο δέντρο. Επιπλέον, με εξαίρεση το Αρχαιολογικό Μουσείο, τόσο η Πινακοθήκη  όσο και το Μουσείο Πόλης δεν διαθέτουν ηχητικές ξεναγήσεις ή οδηγούς σε  Braille που θα παρέχουν χρήσιμες πληροφορίες στους τυφλούς επισκέπτες. Επομένως, δεν μου δίνουν τη δυνατότητα να γνωρίσω την ιστορία της πόλης, όπως τα άτομα με όραση. Τέλος ,αν και η Καρδίτσα έχει μεγάλες πλατείες που μπορώ εύκολα να οδηγηθώ, όμως και πάλι επειδή υπάρχει έλλειψη ηχητικών σηματοδοτών ή βοηθημάτων για άτομα με οπτική αναπηρία είναι εύκολο να χάσω τον  προσανατολισμό μου ή να  παρασυρθώ από κάποιο ποδήλατο. Παρόλο που η πόλη  είναι φιλική για περιπάτους και έχει πολλά αξιοθέατα, η καθημερινότητα ενός ατόμου με αναπηρία όρασης είναι συχνά δύσκολη και περιορισμένη, καθώς απαιτείται σημαντική βελτίωση των υποδομών της για την προσβασιμότητα των ατόμων με αναπηρίες.

                                                                             Εριφύλη Διαμάντη (Β1)

Συνέντευξη με έναν μετανάστη

Αναλύοντας το δημοτικό τραγούδι " Θέλω να πάω στην ξενιτιά" , οι μαθητές θυμήθηκαν δικούς τους  ανθρώπους, συγγενείς, που βρέθηκαν μετανάστες σε διάφορες χώρες του κόσμου. Ένα από τα παιδιά, ο Θωμάς, είπε ότι ο παππούς του βρέθηκε στη Σουηδία. Δε θα μπορούσα παρά να ζητήσω από τον Θωμά να πάρει συνέντευξη από τον παππού του, ώστε να γίνουμε όλοι κοινωνοί της δικής του προσωπικής, αληθινής ιστορίας. Είναι σημαντικό ότι όλα τα παιδιά άκουσαν  με μεγάλη προσοχή και  αμείωτο ενδιαφέρον όσα είχε να μας πει ο παππούς του Θωμά, ο κύριος Θωμάς Πιτσαργιώτης,τον οποίο ευχαριστούμε θερμά!Και τον εγγονό φυσικά για την καταγραφή!

 " Γεννήθηκα σε μία φτωχή οικογένεια σε ένα χωριό,το Κοσκινά,ένα πεδινό χωρίο, έξω από την Καρδίτσα. Έχω έξι αδερφές και είμαι το μοναδικό αγόρι.

- Γιατί αποφάσισες να φύγεις;

-Δεν μπορούσα να βρω τρόπους, ώστε να βγάλω λεφτά, οπότε αποφάσισα να φύγω.

-Μπορείς να περιγράψεις τι έγινε τότε;

-Το 1965 ξεκίνησα για Σουηδία.'Ομως υπήρχε ένα πρόβλημα, αυτοί δεχόντουσαν τουρίστες που διέθεταν περισσότερα από 150 $, οπότε τα δανείστηκα. Για βαλίτσα χρησιμοποίησα ένα χαρτόκουτο που βρήκα σε ένα μπακάλικο και έβαλα σ' αυτό ελάχιστα ρούχα. Αναχώρησα με τρένο μαζί με άλλους 7 φίλους μου.Το ταξίδι διήρκεσε τρεισήμισι μέρες και για φαγητό είχα μόνο ένα κοτόπουλο και μερικές ελιές που μου είχε δώσει η μητέρα μου.

-Τι έγινε όταν φτάσατε;

-Όταν φτάσαμε, άνθρωποι από το Δήμο μας έβαλαν σε ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι με δύο δωμάτια και ήμασταν 12 άτομα συνολικά. Εκεί τρώγαμε σκυλοτροφές, επειδή δεν ξέρουμε και πόδι από γουρούνι που ήταν φθηνό. Μετά από 45 μέρες πήραμε άδεια εργασίας και βρήκαμε όλοι δουλειά σε εργοστάσια. Τα εργοστάσια μάς έδωσαν σπίτι που διέθετε ένα δωμάτιο για τον καθένα.

-Με την οικονομία πώς τα πήγαινες;

-Μετά από λίγο ξεχρεωθήκαμε και έστειλα μερικά από τα χρήματα πίσω στην Ελλάδα.Όμως αφού ήμουν ο μοναχογιός της οικογένειας, οι γονείς ήθελαν να γυρίσω πίσω και να ασχοληθώ με τη γεωργία. Μετά από τρία χρόνια ήμουν Ελλάδα.

-Όταν γύρισες τι έκανες;

-Γύρισα με 150.000 δραχμές και τα μοίρασα στην οικογένειά μου. Εκεί συνάντησα τη γυναίκα μου και παντρευτήκαμε. Όμως η γεωργία δεν πέτυχε και αναγκαστήκαμε να γυρίσουμε στη Σουηδία.

-Πώς και πότε γυρίσατε στη Σουηδία;

-Το 1971 μαζί με το παιδί μας αναχωρήσαμε για Σουηδία αμάξι και το ταξίδι διήρκησε τέσσερις μέρες.

-Όταν φτάσατε, που πήγατε;

-Όταν φτάσαμε, βρήκαμε ένα μικρό σπίτι να μείνουμε.Την επόμενη μέρα βρήκα δουλειά.Τον επόμενο χρόνο βρήκε και η γυναίκα μου δουλειά.

-Πότε και πώς γυρίσατε πίσω;

-Την παραμονή των Χριστουγέννων , το 1985,μετά από όλα τα ταξίδια Σουηδία- Ελλάδα που κάναμε, έφτασε η ώρα να γυρίσουμε οριστικά πίσω μαζί με τα τρία μας παιδιά.

-Πετύχατε αυτό που θέλατε;

-Ναι,πετύχαμε.΄Πήγαμε Σουηδία για ένα καλύτερο μέλλον με 150 δολάρια και γυρίσαμε με πολλά περισσότερα.Αλλά είχαμε πολλές δυσκολίες και κάναμε πολύ κόπο για να τα βγάλουμε όλα αυτά Όμως το κυριότερο απ' όλα είναι ότι γυρίσαμε πίσω στην Ελλάδα πλήρως ευχαριστημένοι και με πολύ ευτυχία. "

Στην οικογένειά μας έχουμε ένα θείο που ονομάζεται Γιώργος Μουστάκας. Έχει ηλικία 34 ετών και έφυγε μετανάστης στην Αμερική για οικονομικούς λόγους. Η ζωή του στην Ελλάδα δεν ήταν πολύ καλή. Είχε πολλές δυσκολίες.' Έπρεπε να φροντίσει στο σπίτι του, τα παιδιά του και γενικά όλη του την οικογένεια χωρίς να έχει σταθερή δουλειά. Επιπλέον είχε υποχρεώσεις οικονομικές. Έπαιρνε βοήθεια βέβαια από συγγενείς και φίλους του, αλλά ένιωθε άσχημα που τους χρέωνε παραπάνω.

Η απόφαση να φύγει στην Αμερική ήταν δύσκολη. Ζήτησε βοήθεια από φίλους του που έφυγαν κι αυτοί στο εξωτερικό, ώστε να τον βοηθήσουν να βρει η δουλειά εκεί. Είχε όμως και πολλές δυσκολίες: να βρει σπίτι και να το ανακοινώσει με σωστό τρόπο στα παιδιά του και τη γυναίκα του, έπρεπε να κλείσει εισιτήρια για το μεγάλο αυτό ταξίδι. Τα συναισθήματα στην αρχή ήταν αρνητικά. Ένιωσε φόβο, λύπη, στενοχώρια και άγχος για την εγκατάσταση στην καινούργια αυτή χώρα. Εκεί που πήγε, αντιμετώπισε και άλλες δυσκολίες, για παράδειγμα στη γλώσσα, διότι εκεί πέρα δεν ήξεραν ελληνικά και έπρεπε να συνεννοηθούν στα αγγλικά ,να γνωρίσει την κουλτούρα και τη θρησκεία, επειδή δεν ήταν χριστιανοί. Ο θείος μου δεχότανε συχνά ρατσισμό και σωματική βία. Στην Αμερική έπρεπε να μάθει τα στενά σοκάκια και τους δρόμους της μεγαλούπολης απ΄ έξω. Μια σημαντική δυσκολία επίσης ήταν η μόρφωση των παιδιών. Επιπρόσθετα έπρεπε να προσαρμοστεί στην επαγγελματική του συνεργασία, γιατί στην εργάστηκε με ανθρώπους διαφορετικών εθνικοτήτων.

Μετά από δύο χρόνια αντιμετωπίζει καλύτερες συνθήκες ζωής. 'Εμαθε τη γλώσσα, είδε καινούργια αξιοθέατα, γνώρισε καινούριους ανθρώπους, έβγαλε χρήματα και έγινε ανοιχτόμυαλος. Τα παιδιά του μορφώθηκαν. Επίσης έζησαν νέες εμπειρίες ζωής. Μια καινούργια όμορφη ζωή.

Όπως λέει: 'Στην αρχή ένιωθα στεναχώρια και λύπη. Είχα κολλημένο στο μυαλό μου την πατρίδα μου, φοβόμουνα, γιατί πήγαινα σε μία από τις μεγαλύτερες χώρες και έβλεπα εφιάλτες ότι κάτι κακό θα συμβεί."

Όταν πέρασαν δύο χρόνια και μου είπε τα νέα του ένιωσα χαρά! Τα κατάφερε! Μου υποσχέθηκε ότι θα΄ ρθει για κάποιες μέρες στην Ελλάδα να μας δει τότε πέταξα από τη χαρά μου που θα έρθει κοντά μας σύντομα. Προσευχόμαστε να βάλει ο θεός το χέρι του και να τον βοηθήσει και να τον έχει καλά!

Βασίλης Αδάμος (Β1)

Μίλησε μου για το σχολείο ...με ένα σκίτσο!

 

 Οι  μαθήτριες και οι μαθητές του Α1 του 6ου Γυμνασίου Καρδίτσας δημιούργησαν τα πρώτα τους πολυτροπικά κείμενα (σκίτσα) μιλώντας γιατί άλλο; Για το σχολείο και όσα τους ...βασανίζουν! 😀 

Ας δούμε λοιπόν τι έφτιαξαν οι : 

                                              Αγγελίνα Δημακοπούλου

       

                                                     Βικτώρια Γκορίλα 

Κωστής Δημακόπουλος

Κατερίνα Δήμου 

                                                              Άννα  Δημοπούλου

                                                          Κωνσταντίνος Γκορίλας 

                                                  Σταυρούλα Ευαγγελοπούλου 

Ρία Γεωργολάκου

Βασίλης Γκουρνέλος 

'Άλλο τέλος στο διήγημα "Η 'Αννα του Κλήδονα"

 Δημιουργική γραφή και πάλι, μόνο που αυτή τη φορά την εμπλουτίσαμε με διαγωνισμό της πιο καλογραμμένης και ευφάνταστης ιστορίας! Οπότε,με χαρά σάς παρουσιάζω αυτές που ψηφίστηκαν από τους μαθητές ως καλύτερες! 

............Η καημένη κατάφερε να γυρίσει όλη την Ξάνθη με τα πόδια. Όλοι οι αρτοποιοί ήταν κούκλοι, δεν μπορούσε να καταλάβει όμως ποιος ήταν ο άντρας της ζωής της τελικά. Πώς να το καταλάβει; Αυτά τα γκαντεμοέθιμα δεν της έδωσαν άλλο στοιχείο. Κάθε φορά που προσπαθούσε να προσεγγίσει κάποιον, αυτός σκιαζόταν, την απέρριπτε και έφευγε.

Έκατσε τότε λοιπόν η Άννα σε ένα παγκάκι με το λαχταριστό, σαλονικιώτικο κουλούρι της, που την είχε πλημμυρίσει με σουσάμι μαζί με τα ανακατεμένα μαλλιά της, που της εμπόδιζαν το φως του ήλιου και άρχισε να συλλογίζεται: " Τι λάθος κάνω; Μήπως παραλείπω κάτι;"

Τότε μια φαεινή ιδέα άστραψε στο μπερδεμένο μυαλό της, καθώς είδε την ουρά που σχημάτιζαν οι πελάτες έξω από τον απέναντι φούρνο. "Μήπως τελικά ο άντρας της ζωής της δεν έχει δικό του αρτοποιείο, αλλά ούτε εργάζεται σε ένα;" Μπορεί να είναι ένας τακτικός πελάτης και το ψωμί στο ταψί να έδειχνε το σημείο συνάντησης τους. Ίσως επιτέλους να τελειώσει η γκαντεμιά της και ένας από μηχανής θεός να πλάσει τη μοίρα της.

Πήρε τότε λοιπόν τη μεγάλη απόφαση. Άφησε κάτω το μισοτελειωμένο κουλούρι της, χτένισε τα σγουρά μαλλιά της και άρχισε το κυνήγι. Πρώτα κατευθύνθηκε στο απέναντι αρτοποιείο και αφού πήρε τη σειρά των μπροστινών της ,έβγαλε ένα σημειωματάριο και άρχισε να κάνει ερωτήσεις "από περιέργεια" .Στο επόμενο λεπτό ακούγονταν παντού οι φωνές των διαμαρτυρόμενων πελατών, γιατί η Άννα απασχολούσε τους εργαζομένους, χωρίς την πρόθεση να αγοράσει κάτι. Το αφεντικό τότε αναγκάστηκε να διώξει την Άννα σαν "κλωτσοσκούφι" και την προειδοποίησε να μην ξανά επιστρέψει. Η Άννα όμως δεν το έβαζε κάτω .'Έβαλε όλη της την ενέργεια και πήγε ξανά σε όλα τα αρτοποιεία της Ξάνθης για την αναζήτηση πληροφοριών. Παρόλο το πείσμα της, δε φάνηκε αποτέλεσμα. Κανείς δεν ήθελε να έχει στο μαγαζί του μία άσχημη κυρία να προκαλεί την υπομονή των πελατών του.

Η Άννα τελικά τα παράτησε. Θύμωσε τόσο πολύ που για έξι μήνες δεν έτρωγε ψωμί, πίτα, κέικ κτλ. Χρειάστηκαν πέντε ολόκληρα χρόνια για να επανέλθει το μυαλό της στα ίσια του. Μετά από τον εικοστό πέμπτο χρόνο της ηλικίας της η Άννα είχε πολλά σχέδια για το μέλλον της ,όμως το ένα τής "έκλεισε το μάτι" 'Έπρεπε λέει να φτιάξει μια δική της επιχείρηση, έναν φούρνο για τη νοσταλγία των παλιών καιρών. Σύντομα " οι λιχουδιές της κυρα Άννας" έγιναν γνωστές σε όλες τις γύρω περιοχές. Μέσα σε τρία χρόνια είχε άλλα δύο αρτοποιεία, που την έκαναν "σωστό παράδειγμα" ανθρώπου που δεν εγκαταλείπει τα όνειρά του.

Μόλις η πρωταγωνίστριά μας μπήκε στην τρίτη ηλικία, κάτι εξωπραγματικό συνέβη. Όπως αυτή έκανε την πρωινή της δουλειά, εμφανίστηκε ένας καινούργιος πελάτης. ΄Ήταν ένας άντρας δύο χρόνια νεότερος από την Άννα που ήθελε να δοκιμάσει το τραγανό και αφράτο ψωμί για το οποίο εκείνη φημιζόταν. Με το που τον κοίταξε η Άννα ερωτεύτηκε! Ήταν ο άντρας που περίμενε σε όλη της τη ζωή. Του έδωσε δωρεάν το ψωμί και τον κέρασε όλες τις λιχουδιές του μαγαζιού μαζί με έναν καυτό ελληνικό καφέ. Ο άντρας αυτός γοητεύτηκε από την καλοσύνη της κυρα Άννας και από τότε και στο εξής πήγαινε συνέχεια να τη χαιρετήσει.

Τον επόμενο χρόνο όταν η Άννα έφτασε τα εξήντα ένα χρόνια της, παντρεύτηκε με τον κυρ Γιάννη και έγιναν ένα αξιολάτρευτο ζευγάρι. Ήταν η οικογένεια που πάντα ονειρευόταν.

(Αυτές τελικά οι λαϊκές δοξασίες και παραδόσεις δεν κάνουν ποτέ λάθος.Απλά πρέπει εσύ να περιμένεις να σου δοθεί η ευκαιρία!)

Κίμων Γιάκας (Β1)

Πέρασαν μήνες που η Άννα συνέχιζε ντυμένη με τα καλά της να πηγαίνει κάθε μέρα από φούρνο σε φούρνο. Ώσπου ένα πρωί, καθώς δεν άντεχα άλλο πια να βλέπω την ίδια και τους γονείς της να υποφέρουν, πήρα μια απόφαση. Πρώτα συζήτησα την κατάσταση με τα παιδιά της παρέας. Τους ζήτησα να βρούμε μια λύση γρήγορα γιατί η Άννα στο τέλος θα τρελαθεί και το φταίξιμο θα ήταν μόνο δικό μας. Τότε ο μεγαλύτερος της παρέας και ο πιο λογικός, ο Αναστάσης, σκέφτηκε να της προξενέψει έναν πρώτο του ξάδερφο που ζούσε στην Αμερική. Μάλιστα, σε λίγες μέρες θα επισκεπτόταν την Ελλάδα για τον γάμο της αδερφής του Αναστάση. 

Το επόμενο κιόλας Σάββατο στον γάμο, ο Αναστάσης γνώρισε στην Άννα τον ξάδεργό του, Γιώργο. Η γνωριμία πήγε απρόσμενα καλά και σύντομα η Άννα ακολούθησε τον Γιώργο στην Αμερική, αν και δεν είχε προλάβει να τον γνωρίσει καλά. Στην πραγματικότητα αν και η Άννα αρχικά δίστασε να πάρει αυτή την απόφαση, θεώρησε όμως καλό σημάδι το γεγονός ότι ο πατέρας του Γιώργου ήταν φούρναρης. Το τελευταίο βράδυ πριν την αναχώρησή τους, ο Αναστάστης δεν μπορούσε να το κρατήσει άλλο μυστικό. Με κομμένη την φωνή αποκάλυψε την φάρσα μας στην Άννα ζητώντας της να μην φύγει. Όμως η Άννα δεν άκουσε κανέναν και αναχώρησε.

Δεν πέρασαν πολλοί μήνες και ένα απόγευμα επέστρεψε γιατί δεν μπορούσε να αντέξει την ζωή στην Αμερική. Αν και δεν παντρεύτηκε τον Γιώργο, ήταν πλέον πιο ήρεμη και ισορροπημένη. Από την πρώτη στιγμή ο Αναστάσης στάθηκε δίπλα της νιώθοντας τύψεις για την κακή τύχη της. Γρήγορα η φιλία τους εξελίχθηκε σε αληθινή αγάπη και ζήσανε μια ευτυχισμένη ζωή.

Εριφύλη Διαμάντη (Β1)

Η  Άννα αφού δεν είδε τίποτα τελικά μέσα στο ταψί που είχε αφήσει στα κεραμίδια, προβληματίστηκε και αποφάσισε να πάρει τη ζωή στα χέρια της, γιατί δεν άντεχε άλλο την πίεση. Αντί να περιμένει τη τύχη να της φέρει τον μελλοντικό γαμπρό, όπως της είχαν μάθει, αποφάσισε να ακολουθήσει τη δική της καρδιά. Άφησε πίσω της τα πάντα και έφυγε για την πόλη αναζητώντας μια καλύτερη ζωή. Εκεί βρήκε δουλειά και μορφώθηκε ανακαλύπτοντας την πραγματική ευτυχία ανεξάρτητα με τις προλήψεις.

                                                                                             Αγγελική Αναστασοπούλου (Β1)

                    ( Η «κοπέλα που διαβάζει» στο Μεταξουργείο, δημιούργημα του καλλιτέχνη                             

                  SimpleG,αποτελεί έναν ύμνο στα βιβλία και στην αξία της μόρφωσης.)

Δημιουργικές εργασίες για "Την τρίπλα των ονείρων" του Δ.Μίγγα

Με αφορμή το διήγημα του Δ.Μίγγα ¨Η τρίπλα των ονείρων" ,στο οποίο ο ήρωας προσπαθεί να πραγματοποιήσει το όνειρο της ζωής του, μια αέρινη τρίπλα, ο μαθητής Κίμων Γιάκας του Β1 γράφει για το δικό του αγαπημένο άθλημα...το ποδόσφαιρο!

 Από πολύ μικρός άρχισε να αναπτύσσεται μέσα μου μια λατρεία για το ποδόσφαιρο. Από τον τρίτο χρόνο της ηλικίας μου παρακαλούσα τη μαμά μου να με γράψει σε μία ποδοσφαιρική ομάδα.To όνειρό μου πραγματοποιήθηκε μόλις ξεκίνησα την πρώτη δημοτικού.O πατέρας μου διαφωνούσε καθέτως για αυτό το ζήτημα, γιατί, ως γυμναστής, πίστευε ότι έπρεπε να ξεκινήσω άλλο άθλημα. Από τότε λοιπόν μέχρι και σήμερα παίζω σχεδόν καθημερινά ποδόσφαιρο (ακαδημία, πλατεία, παραλία, στο προαύλιο του σχολείου, σε πάρκα, αυλές κτλ.) με την ίδια αγάπη από παλιά. Μερικές φορές, όταν συχνάζουμε με τα παιδιά στην πλατεία, νοσταλγούμε τους περασμένους καιρούς που παίζαμε ποδόσφαιρο με καπάκια, κουτάκια αναψυκτικών, αλουμινόχαρτο (διπλωμένο), πλαστικά μπουκάλια κτλ., για αυτό στεναχωριόμαστε, όταν βλέπουμε την πλειοψηφία των παιδιών να αδιαφορούν για την "παράδοση"

Μετά ή κατά τη διάρκεια των προπονήσεων νιώθω ελεύθερος, διότι ξεφεύγω λίγο από τα μαθήματα, τις φασαρίες και άλλα. Ταυτοχρόνως αισθάνομαι ικανοποίηση για μικρές λεπτομέρειες που κάποιοι θα θεωρούσαν ασήμαντες, όπως να χαιρετίσω το συμπαίκτη μου, να συνομιλήσω με τον κόουτς, να ωθήσω το διπλανό μου που δυσκολεύεται να τελειώσει την άσκηση, να βοηθήσω σωματικά και ψυχικά κάποιον πεσμένο συμπαίκτη μου να σηκωθεί, να χωρίσω τα παιδιά από μία διαφωνία κ.ά.. Μπορεί κάποιοι να χαρούν με αυτά τα λόγια, όμως όλοι πρέπει να ξέρουμε ότι υπάρχει και η άλλη πλευρά. Απευθύνομαι στις μέρες που έχω πονοκέφαλο ή στις μέρες που έχω θολωμένο μυαλό λόγω των μαθημάτων ή στο χρονικό διάστημα που δεν μπορώ να κοιμηθώ τα βράδια ή στις μέρες που ζαλίζομαι από το πολύ στρες κτλ. Αυτές λοιπόν τις μέρες γίνονται οι ποδοσφαιριστές ή μπασκετμπολίστες ή βολεϊμπολίστες ή ό,τι άθλημα κάνει ο καθένας. Για την πληροφορία της ημέρας λέω ότι κανείς από τους ποδοσφαιριστές που βλέπουμε στην τηλεόραση ή σε διάφορα sites δεν δίστασε να πάει στην προπόνηση ή να τελειώσει όλες τις επαναλήψεις σε μία άσκηση, ενώ βρισκόταν στις "κακές" μέρες.

Πιστεύω πως το ποδόσφαιρο είναι ένα εξαιρετικό άθλημα για όσους δεν φοβούνται να παλέψουν για αυτό.'Οσο για τους υπόλοιπους, καλύτερα να είναι ένα διασκεδαστικό παιχνίδι για να περάσει η ώρα!

Επίσης η μαθήτρια του Β1 Ιζαμπέλα Βεζάι δημιούργησε μια εικονογραφημένη μικρή ιστορία: