Συμμετοχή στη δράση: "Αυτό που μας ενώνει!"

 Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία στις 3 Δεκεμβρίου και την πρόσκληση του Εργαστηρίου Ειδικής Επαγγελματικής Εκπαίδευσης Ξάνθης, συμμετείχαμε στη δράση “Αυτό που μας ενώνει”

Δημιουργήσαμε με τους μαθητές του Β1 του 6ου Γυμνασίου Καρδίτσας ένα βίντεο με σκοπό να μοιραστούμε το δικό μας μήνυμα.

Παράλληλα οι μαθητές έγραψαν,ζωγράφισαν,εκφράστηκαν.Ας δούμε κάποια έργα τους:

Ένα αγόρι μικρό, γεμάτο όνειρα,

 με βλέμμα καθαρό και ψυχή φλογερή.

Στη σκιά του κόσμου η καρδιά του χτυπά,

μα η  κίνηση δύσκολη σαν τον κρατά!

 

 

Μα θέλει να δει τη λίμνη πλατιά,

 να νιώσει τον άνεμο, την κάθε ματιά.

 Να δει τα μνημεία, να δει τις πλατείες,

 εκεί το φως γεννά ιστορίες.

 

Αχ,  Καρδίτσα, άνοιξε τα φτερά σου,

 στείλε του τα μάτια τα δικά σου!

 Μην τον αφήνεις μοναχό,

 κάν΄ τον συνταξιδιώτη σου εδώ!

 

 Ένας φίλος να βρεθεί,

 να γίνει τα πόδια του  και η φωνή.

 Να μοιραστεί  μαζί του τη στιγμή,

κάθε θέα, κάθε αναπνοή.

 

 Ένας άγνωστος ίσως ή φίλος παλιός

 να γίνει για λίγο συνοδοιπόρος  ζεστός.

 Να του δείξει το δρόμο, το κάστρο εκεί ψηλά,

 να του δείξει την ομορφιά ξανά και ξανά.

 

 

 Γιατί η ομορφιά δεν είναι μόνο να δεις,

 είναι να νιώσεις, να γευτείς, να μπορείς!

 Να ξέρεις πως κάπου υπάρχει μια φωνή που θα πει:

«Μη φοβάσαι, είμαι εγώ εδώ μαζί!»

 

 

Αχ  Καρδίτσα, άνοιξε τα φτερά σου,

στείλε του τα μάτια τα δικά σου,

 Μην τον αφήνεις μοναχό,

 κάν τον συνταξιδιώτη σου εδώ!

 

 

 Ένας φίλος θα βρεθεί

να γίνει τα πόδια του  και η φωνή

 να μοιραστεί μαζί του τη στιγμή,

 κάθε θέα, κάθε αναπνοή.

 

 Κι αν η πόλη  απλώνεται πλατιά

και εκείνος δεν φτάνει  μακριά,

 με ένα χέρι που τον κρατά,

 η Καρδίτσα γίνεται καρδιά!

 

 Αχ Καρδίτσα, άνοιξε τα φτερά σου,

 κάθε γωνία, κάθε όνειρό σου

 είναι εκεί, αρκεί μία στιγμή

 για να γεμίσει η ψυχή με ζωή!

 

 Ένας φίλος  να βρεθεί,

 να γίνει τα πόδια του και η  φωνή,

 μαζί του να δει, να ζήσει κι αυτός

 την Καρδίτσα σαν να πετά ψηλά  ο ουρανός!

                                                                                Αλέξανδρος Γκουρλάς  (Β1 )

 

Εμμανουέλα Βασιλάκη (Β1)

   Είμαι η Ελπίδα και με 20 χρονών. Γεννήθηκα τυφλή, επομένως κάθε μέρα μου έχετε προκλήσεις της, αλλά μεγαλώνοντας κατάλαβα και τις ομορφιές της. Ζω στην Καρδίτσα, μία πόλη μικρή, αλλά ήρεμη και γεμάτη ζωή. Καθημερινά παίρνω τον μπαστούνι μου και βγαίνω βόλτα στο κέντρο της πόλης. Με την ακοή και την αφή έχω μάθει να αναγνωρίζω κάθε σημείο της και να φτιάχνω την εικόνα της  στο μυαλό μου. Όμως αν και η πόλη είναι μικρή και ασφαλής, καθημερινά διαπιστώνω ότι δεν είναι προσβάσιμη, όπως άλλες επαρχιακές πόλεις για άτομα με αναπηρίες σαν εμένα.

    Αρχικά δεν υπάρχουν σε όλους τους δρόμους ενδείξεις προσανατολισμού και κυρίως στους κεντρικούς. Τα πεζοδρόμια είναι συνήθως στενά, με λακκούβες και γεμάτα από εμπόδια, όπως αυτοκίνητα ή κάδοι και αυτά καθιστούν την κίνησή μου επικίνδυνη. Επίσης επικίνδυνο είναι και το να  διασχίσω δρόμους, καθώς σε αρκετά φανάρια δεν υπάρχουν ηχητικές ειδοποιήσεις να με ενημερώνουν πότε μπορώ να περάσω απέναντι. Αυτό όμως που με στενοχωρεί περισσότερο είναι ότι στην πόλη μου δεν υπάρχει μέριμνα για τη δημιουργία υποδομών που θα καθιστούσαν τους δημόσιους χώρους και κυρίως τα αξιοθέατα της Καρδίτσας προσβάσιμους σε άτομα σαν και μένα. Πιο  συγκεκριμένα  στο Παυσίλυπο  δεν υπάρχουν ηχητικές περιγραφές πλοήγησης ή σήμανσης στα μονοπάτια με αποτέλεσμα ο περίπατος μου εκεί κάποιες φορές να είναι δύσκολος, καθώς υπάρχει περίπτωση να πέσω πάνω σε κάποιο δέντρο. Επιπλέον, με εξαίρεση το Αρχαιολογικό Μουσείο, τόσο η Πινακοθήκη  όσο και το Μουσείο Πόλης δεν διαθέτουν ηχητικές ξεναγήσεις ή οδηγούς σε  Braille που θα παρέχουν χρήσιμες πληροφορίες στους τυφλούς επισκέπτες. Επομένως, δεν μου δίνουν τη δυνατότητα να γνωρίσω την ιστορία της πόλης, όπως τα άτομα με όραση. Τέλος ,αν και η Καρδίτσα έχει μεγάλες πλατείες που μπορώ εύκολα να οδηγηθώ, όμως και πάλι επειδή υπάρχει έλλειψη ηχητικών σηματοδοτών ή βοηθημάτων για άτομα με οπτική αναπηρία είναι εύκολο να χάσω τον  προσανατολισμό μου ή να  παρασυρθώ από κάποιο ποδήλατο. Παρόλο που η πόλη  είναι φιλική για περιπάτους και έχει πολλά αξιοθέατα, η καθημερινότητα ενός ατόμου με αναπηρία όρασης είναι συχνά δύσκολη και περιορισμένη, καθώς απαιτείται σημαντική βελτίωση των υποδομών της για την προσβασιμότητα των ατόμων με αναπηρίες.

                                                                             Εριφύλη Διαμάντη (Β1)