Οι μαθήτριες και οι μαθητές του Α1 του 6ου Γυμνασίου Καρδίτσας δημιούργησαν τα πρώτα τους πολυτροπικά κείμενα (σκίτσα) μιλώντας γιατί άλλο; Για το σχολείο και όσα τους ...βασανίζουν! 😀
Ας δούμε λοιπόν τι έφτιαξαν οι :
Αγγελίνα Δημακοπούλου
Βικτώρια Γκορίλα
Δημιουργική γραφή και πάλι, μόνο που αυτή τη φορά την εμπλουτίσαμε με διαγωνισμό της πιο καλογραμμένης και ευφάνταστης ιστορίας! Οπότε,με χαρά σάς παρουσιάζω αυτές που ψηφίστηκαν από τους μαθητές ως καλύτερες!
............Η καημένη κατάφερε να γυρίσει όλη την Ξάνθη με τα πόδια. Όλοι οι αρτοποιοί ήταν κούκλοι, δεν μπορούσε να καταλάβει όμως ποιος ήταν ο άντρας της ζωής της τελικά. Πώς να το καταλάβει; Αυτά τα γκαντεμοέθιμα δεν της έδωσαν άλλο στοιχείο. Κάθε φορά που προσπαθούσε να προσεγγίσει κάποιον, αυτός σκιαζόταν, την απέρριπτε και έφευγε.
Έκατσε τότε λοιπόν η Άννα σε ένα παγκάκι με το λαχταριστό, σαλονικιώτικο κουλούρι της, που την είχε πλημμυρίσει με σουσάμι μαζί με τα ανακατεμένα μαλλιά της, που της εμπόδιζαν το φως του ήλιου και άρχισε να συλλογίζεται: " Τι λάθος κάνω; Μήπως παραλείπω κάτι;"
Τότε μια φαεινή ιδέα άστραψε στο μπερδεμένο μυαλό της, καθώς είδε την ουρά που σχημάτιζαν οι πελάτες έξω από τον απέναντι φούρνο. "Μήπως τελικά ο άντρας της ζωής της δεν έχει δικό του αρτοποιείο, αλλά ούτε εργάζεται σε ένα;" Μπορεί να είναι ένας τακτικός πελάτης και το ψωμί στο ταψί να έδειχνε το σημείο συνάντησης τους. Ίσως επιτέλους να τελειώσει η γκαντεμιά της και ένας από μηχανής θεός να πλάσει τη μοίρα της.
Πήρε τότε λοιπόν τη μεγάλη απόφαση. Άφησε κάτω το μισοτελειωμένο κουλούρι της, χτένισε τα σγουρά μαλλιά της και άρχισε το κυνήγι. Πρώτα κατευθύνθηκε στο απέναντι αρτοποιείο και αφού πήρε τη σειρά των μπροστινών της ,έβγαλε ένα σημειωματάριο και άρχισε να κάνει ερωτήσεις "από περιέργεια" .Στο επόμενο λεπτό ακούγονταν παντού οι φωνές των διαμαρτυρόμενων πελατών, γιατί η Άννα απασχολούσε τους εργαζομένους, χωρίς την πρόθεση να αγοράσει κάτι. Το αφεντικό τότε αναγκάστηκε να διώξει την Άννα σαν "κλωτσοσκούφι" και την προειδοποίησε να μην ξανά επιστρέψει. Η Άννα όμως δεν το έβαζε κάτω .'Έβαλε όλη της την ενέργεια και πήγε ξανά σε όλα τα αρτοποιεία της Ξάνθης για την αναζήτηση πληροφοριών. Παρόλο το πείσμα της, δε φάνηκε αποτέλεσμα. Κανείς δεν ήθελε να έχει στο μαγαζί του μία άσχημη κυρία να προκαλεί την υπομονή των πελατών του.
Η Άννα τελικά τα παράτησε. Θύμωσε τόσο πολύ που για έξι μήνες δεν έτρωγε ψωμί, πίτα, κέικ κτλ. Χρειάστηκαν πέντε ολόκληρα χρόνια για να επανέλθει το μυαλό της στα ίσια του. Μετά από τον εικοστό πέμπτο χρόνο της ηλικίας της η Άννα είχε πολλά σχέδια για το μέλλον της ,όμως το ένα τής "έκλεισε το μάτι" 'Έπρεπε λέει να φτιάξει μια δική της επιχείρηση, έναν φούρνο για τη νοσταλγία των παλιών καιρών. Σύντομα " οι λιχουδιές της κυρα Άννας" έγιναν γνωστές σε όλες τις γύρω περιοχές. Μέσα σε τρία χρόνια είχε άλλα δύο αρτοποιεία, που την έκαναν "σωστό παράδειγμα" ανθρώπου που δεν εγκαταλείπει τα όνειρά του.
Μόλις η πρωταγωνίστριά μας μπήκε στην τρίτη ηλικία, κάτι εξωπραγματικό συνέβη. Όπως αυτή έκανε την πρωινή της δουλειά, εμφανίστηκε ένας καινούργιος πελάτης. ΄Ήταν ένας άντρας δύο χρόνια νεότερος από την Άννα που ήθελε να δοκιμάσει το τραγανό και αφράτο ψωμί για το οποίο εκείνη φημιζόταν. Με το που τον κοίταξε η Άννα ερωτεύτηκε! Ήταν ο άντρας που περίμενε σε όλη της τη ζωή. Του έδωσε δωρεάν το ψωμί και τον κέρασε όλες τις λιχουδιές του μαγαζιού μαζί με έναν καυτό ελληνικό καφέ. Ο άντρας αυτός γοητεύτηκε από την καλοσύνη της κυρα Άννας και από τότε και στο εξής πήγαινε συνέχεια να τη χαιρετήσει.
Τον επόμενο χρόνο όταν η Άννα έφτασε τα εξήντα ένα χρόνια της, παντρεύτηκε με τον κυρ Γιάννη και έγιναν ένα αξιολάτρευτο ζευγάρι. Ήταν η οικογένεια που πάντα ονειρευόταν.
(Αυτές τελικά οι λαϊκές δοξασίες και παραδόσεις δεν κάνουν ποτέ λάθος.Απλά πρέπει εσύ να περιμένεις να σου δοθεί η ευκαιρία!)
Κίμων Γιάκας (Β1)
Η
Άννα αφού δεν είδε τίποτα τελικά μέσα στο ταψί που είχε αφήσει στα
κεραμίδια, προβληματίστηκε και αποφάσισε να πάρει τη ζωή στα χέρια της, γιατί
δεν άντεχε άλλο την πίεση. Αντί να περιμένει τη τύχη να της φέρει τον μελλοντικό
γαμπρό, όπως της είχαν μάθει, αποφάσισε να ακολουθήσει τη δική της καρδιά.
Άφησε πίσω της τα πάντα και έφυγε για την πόλη αναζητώντας μια καλύτερη ζωή.
Εκεί βρήκε δουλειά και μορφώθηκε ανακαλύπτοντας την πραγματική ευτυχία
ανεξάρτητα με τις προλήψεις.
Με αφορμή το διήγημα του Δ.Μίγγα ¨Η τρίπλα των ονείρων" ,στο οποίο ο ήρωας προσπαθεί να πραγματοποιήσει το όνειρο της ζωής του, μια αέρινη τρίπλα, ο μαθητής Κίμων Γιάκας του Β1 γράφει για το δικό του αγαπημένο άθλημα...το ποδόσφαιρο!
Από πολύ μικρός άρχισε να αναπτύσσεται μέσα μου μια λατρεία για το ποδόσφαιρο. Από τον τρίτο χρόνο της ηλικίας μου παρακαλούσα τη μαμά μου να με γράψει σε μία ποδοσφαιρική ομάδα.To όνειρό μου πραγματοποιήθηκε μόλις ξεκίνησα την πρώτη δημοτικού.O πατέρας μου διαφωνούσε καθέτως για αυτό το ζήτημα, γιατί, ως γυμναστής, πίστευε ότι έπρεπε να ξεκινήσω άλλο άθλημα. Από τότε λοιπόν μέχρι και σήμερα παίζω σχεδόν καθημερινά ποδόσφαιρο (ακαδημία, πλατεία, παραλία, στο προαύλιο του σχολείου, σε πάρκα, αυλές κτλ.) με την ίδια αγάπη από παλιά. Μερικές φορές, όταν συχνάζουμε με τα παιδιά στην πλατεία, νοσταλγούμε τους περασμένους καιρούς που παίζαμε ποδόσφαιρο με καπάκια, κουτάκια αναψυκτικών, αλουμινόχαρτο (διπλωμένο), πλαστικά μπουκάλια κτλ., για αυτό στεναχωριόμαστε, όταν βλέπουμε την πλειοψηφία των παιδιών να αδιαφορούν για την "παράδοση"
Μετά ή κατά τη διάρκεια των προπονήσεων νιώθω ελεύθερος, διότι ξεφεύγω λίγο από τα μαθήματα, τις φασαρίες και άλλα. Ταυτοχρόνως αισθάνομαι ικανοποίηση για μικρές λεπτομέρειες που κάποιοι θα θεωρούσαν ασήμαντες, όπως να χαιρετίσω το συμπαίκτη μου, να συνομιλήσω με τον κόουτς, να ωθήσω το διπλανό μου που δυσκολεύεται να τελειώσει την άσκηση, να βοηθήσω σωματικά και ψυχικά κάποιον πεσμένο συμπαίκτη μου να σηκωθεί, να χωρίσω τα παιδιά από μία διαφωνία κ.ά.. Μπορεί κάποιοι να χαρούν με αυτά τα λόγια, όμως όλοι πρέπει να ξέρουμε ότι υπάρχει και η άλλη πλευρά. Απευθύνομαι στις μέρες που έχω πονοκέφαλο ή στις μέρες που έχω θολωμένο μυαλό λόγω των μαθημάτων ή στο χρονικό διάστημα που δεν μπορώ να κοιμηθώ τα βράδια ή στις μέρες που ζαλίζομαι από το πολύ στρες κτλ. Αυτές λοιπόν τις μέρες γίνονται οι ποδοσφαιριστές ή μπασκετμπολίστες ή βολεϊμπολίστες ή ό,τι άθλημα κάνει ο καθένας. Για την πληροφορία της ημέρας λέω ότι κανείς από τους ποδοσφαιριστές που βλέπουμε στην τηλεόραση ή σε διάφορα sites δεν δίστασε να πάει στην προπόνηση ή να τελειώσει όλες τις επαναλήψεις σε μία άσκηση, ενώ βρισκόταν στις "κακές" μέρες.
Πιστεύω πως το ποδόσφαιρο είναι ένα εξαιρετικό άθλημα για όσους δεν φοβούνται να παλέψουν για αυτό.'Οσο για τους υπόλοιπους, καλύτερα να είναι ένα διασκεδαστικό παιχνίδι για να περάσει η ώρα!
Επίσης η μαθήτρια του Β1 Ιζαμπέλα Βεζάι δημιούργησε μια εικονογραφημένη μικρή ιστορία:
