Συνέντευξη με έναν μετανάστη

Αναλύοντας το δημοτικό τραγούδι " Θέλω να πάω στην ξενιτιά" , οι μαθητές θυμήθηκαν δικούς τους  ανθρώπους, συγγενείς, που βρέθηκαν μετανάστες σε διάφορες χώρες του κόσμου. Ένα από τα παιδιά, ο Θωμάς, είπε ότι ο παππούς του βρέθηκε στη Σουηδία. Δε θα μπορούσα παρά να ζητήσω από τον Θωμά να πάρει συνέντευξη από τον παππού του, ώστε να γίνουμε όλοι κοινωνοί της δικής του προσωπικής, αληθινής ιστορίας. Είναι σημαντικό ότι όλα τα παιδιά άκουσαν  με μεγάλη προσοχή και  αμείωτο ενδιαφέρον όσα είχε να μας πει ο παππούς του Θωμά, ο κύριος Θωμάς Πιτσαργιώτης,τον οποίο ευχαριστούμε θερμά!Και τον εγγονό φυσικά για την καταγραφή!

 " Γεννήθηκα σε μία φτωχή οικογένεια σε ένα χωριό,το Κοσκινά,ένα πεδινό χωρίο, έξω από την Καρδίτσα. Έχω έξι αδερφές και είμαι το μοναδικό αγόρι.

- Γιατί αποφάσισες να φύγεις;

-Δεν μπορούσα να βρω τρόπους, ώστε να βγάλω λεφτά, οπότε αποφάσισα να φύγω.

-Μπορείς να περιγράψεις τι έγινε τότε;

-Το 1965 ξεκίνησα για Σουηδία.'Ομως υπήρχε ένα πρόβλημα, αυτοί δεχόντουσαν τουρίστες που διέθεταν περισσότερα από 150 $, οπότε τα δανείστηκα. Για βαλίτσα χρησιμοποίησα ένα χαρτόκουτο που βρήκα σε ένα μπακάλικο και έβαλα σ' αυτό ελάχιστα ρούχα. Αναχώρησα με τρένο μαζί με άλλους 7 φίλους μου.Το ταξίδι διήρκεσε τρεισήμισι μέρες και για φαγητό είχα μόνο ένα κοτόπουλο και μερικές ελιές που μου είχε δώσει η μητέρα μου.

-Τι έγινε όταν φτάσατε;

-Όταν φτάσαμε, άνθρωποι από το Δήμο μας έβαλαν σε ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι με δύο δωμάτια και ήμασταν 12 άτομα συνολικά. Εκεί τρώγαμε σκυλοτροφές, επειδή δεν ξέρουμε και πόδι από γουρούνι που ήταν φθηνό. Μετά από 45 μέρες πήραμε άδεια εργασίας και βρήκαμε όλοι δουλειά σε εργοστάσια. Τα εργοστάσια μάς έδωσαν σπίτι που διέθετε ένα δωμάτιο για τον καθένα.

-Με την οικονομία πώς τα πήγαινες;

-Μετά από λίγο ξεχρεωθήκαμε και έστειλα μερικά από τα χρήματα πίσω στην Ελλάδα.Όμως αφού ήμουν ο μοναχογιός της οικογένειας, οι γονείς ήθελαν να γυρίσω πίσω και να ασχοληθώ με τη γεωργία. Μετά από τρία χρόνια ήμουν Ελλάδα.

-Όταν γύρισες τι έκανες;

-Γύρισα με 150.000 δραχμές και τα μοίρασα στην οικογένειά μου. Εκεί συνάντησα τη γυναίκα μου και παντρευτήκαμε. Όμως η γεωργία δεν πέτυχε και αναγκαστήκαμε να γυρίσουμε στη Σουηδία.

-Πώς και πότε γυρίσατε στη Σουηδία;

-Το 1971 μαζί με το παιδί μας αναχωρήσαμε για Σουηδία αμάξι και το ταξίδι διήρκησε τέσσερις μέρες.

-Όταν φτάσατε, που πήγατε;

-Όταν φτάσαμε, βρήκαμε ένα μικρό σπίτι να μείνουμε.Την επόμενη μέρα βρήκα δουλειά.Τον επόμενο χρόνο βρήκε και η γυναίκα μου δουλειά.

-Πότε και πώς γυρίσατε πίσω;

-Την παραμονή των Χριστουγέννων , το 1985,μετά από όλα τα ταξίδια Σουηδία- Ελλάδα που κάναμε, έφτασε η ώρα να γυρίσουμε οριστικά πίσω μαζί με τα τρία μας παιδιά.

-Πετύχατε αυτό που θέλατε;

-Ναι,πετύχαμε.΄Πήγαμε Σουηδία για ένα καλύτερο μέλλον με 150 δολάρια και γυρίσαμε με πολλά περισσότερα.Αλλά είχαμε πολλές δυσκολίες και κάναμε πολύ κόπο για να τα βγάλουμε όλα αυτά Όμως το κυριότερο απ' όλα είναι ότι γυρίσαμε πίσω στην Ελλάδα πλήρως ευχαριστημένοι και με πολύ ευτυχία. "

Μίλησε μου για το σχολείο ...με ένα σκίτσο!

 

 Οι  μαθήτριες και οι μαθητές του Α1 του 6ου Γυμνασίου Καρδίτσας δημιούργησαν τα πρώτα τους πολυτροπικά κείμενα (σκίτσα) μιλώντας γιατί άλλο; Για το σχολείο και όσα τους ...βασανίζουν! 😀 

Ας δούμε λοιπόν τι έφτιαξαν οι : 

                                              Αγγελίνα Δημακοπούλου

       

                                                     Βικτώρια Γκορίλα 

Κωστής Δημακόπουλος

Κατερίνα Δήμου 

                                                              Άννα  Δημοπούλου

                                                          Κωνσταντίνος Γκορίλας 

                                                  Σταυρούλα Ευαγγελοπούλου 

Ρία Γεωργολάκου

Βασίλης Γκουρνέλος 

'Άλλο τέλος στο διήγημα "Η 'Αννα του Κλήδονα"

 Δημιουργική γραφή και πάλι, μόνο που αυτή τη φορά την εμπλουτίσαμε με διαγωνισμό της πιο καλογραμμένης και ευφάνταστης ιστορίας! Οπότε,με χαρά σάς παρουσιάζω αυτές που ψηφίστηκαν από τους μαθητές ως καλύτερες! 

............Η καημένη κατάφερε να γυρίσει όλη την Ξάνθη με τα πόδια. Όλοι οι αρτοποιοί ήταν κούκλοι, δεν μπορούσε να καταλάβει όμως ποιος ήταν ο άντρας της ζωής της τελικά. Πώς να το καταλάβει; Αυτά τα γκαντεμοέθιμα δεν της έδωσαν άλλο στοιχείο. Κάθε φορά που προσπαθούσε να προσεγγίσει κάποιον, αυτός σκιαζόταν, την απέρριπτε και έφευγε.

Έκατσε τότε λοιπόν η Άννα σε ένα παγκάκι με το λαχταριστό, σαλονικιώτικο κουλούρι της, που την είχε πλημμυρίσει με σουσάμι μαζί με τα ανακατεμένα μαλλιά της, που της εμπόδιζαν το φως του ήλιου και άρχισε να συλλογίζεται: " Τι λάθος κάνω; Μήπως παραλείπω κάτι;"

Τότε μια φαεινή ιδέα άστραψε στο μπερδεμένο μυαλό της, καθώς είδε την ουρά που σχημάτιζαν οι πελάτες έξω από τον απέναντι φούρνο. "Μήπως τελικά ο άντρας της ζωής της δεν έχει δικό του αρτοποιείο, αλλά ούτε εργάζεται σε ένα;" Μπορεί να είναι ένας τακτικός πελάτης και το ψωμί στο ταψί να έδειχνε το σημείο συνάντησης τους. Ίσως επιτέλους να τελειώσει η γκαντεμιά της και ένας από μηχανής θεός να πλάσει τη μοίρα της.

Πήρε τότε λοιπόν τη μεγάλη απόφαση. Άφησε κάτω το μισοτελειωμένο κουλούρι της, χτένισε τα σγουρά μαλλιά της και άρχισε το κυνήγι. Πρώτα κατευθύνθηκε στο απέναντι αρτοποιείο και αφού πήρε τη σειρά των μπροστινών της ,έβγαλε ένα σημειωματάριο και άρχισε να κάνει ερωτήσεις "από περιέργεια" .Στο επόμενο λεπτό ακούγονταν παντού οι φωνές των διαμαρτυρόμενων πελατών, γιατί η Άννα απασχολούσε τους εργαζομένους, χωρίς την πρόθεση να αγοράσει κάτι. Το αφεντικό τότε αναγκάστηκε να διώξει την Άννα σαν "κλωτσοσκούφι" και την προειδοποίησε να μην ξανά επιστρέψει. Η Άννα όμως δεν το έβαζε κάτω .'Έβαλε όλη της την ενέργεια και πήγε ξανά σε όλα τα αρτοποιεία της Ξάνθης για την αναζήτηση πληροφοριών. Παρόλο το πείσμα της, δε φάνηκε αποτέλεσμα. Κανείς δεν ήθελε να έχει στο μαγαζί του μία άσχημη κυρία να προκαλεί την υπομονή των πελατών του.

Η Άννα τελικά τα παράτησε. Θύμωσε τόσο πολύ που για έξι μήνες δεν έτρωγε ψωμί, πίτα, κέικ κτλ. Χρειάστηκαν πέντε ολόκληρα χρόνια για να επανέλθει το μυαλό της στα ίσια του. Μετά από τον εικοστό πέμπτο χρόνο της ηλικίας της η Άννα είχε πολλά σχέδια για το μέλλον της ,όμως το ένα τής "έκλεισε το μάτι" 'Έπρεπε λέει να φτιάξει μια δική της επιχείρηση, έναν φούρνο για τη νοσταλγία των παλιών καιρών. Σύντομα " οι λιχουδιές της κυρα Άννας" έγιναν γνωστές σε όλες τις γύρω περιοχές. Μέσα σε τρία χρόνια είχε άλλα δύο αρτοποιεία, που την έκαναν "σωστό παράδειγμα" ανθρώπου που δεν εγκαταλείπει τα όνειρά του.

Μόλις η πρωταγωνίστριά μας μπήκε στην τρίτη ηλικία, κάτι εξωπραγματικό συνέβη. Όπως αυτή έκανε την πρωινή της δουλειά, εμφανίστηκε ένας καινούργιος πελάτης. ΄Ήταν ένας άντρας δύο χρόνια νεότερος από την Άννα που ήθελε να δοκιμάσει το τραγανό και αφράτο ψωμί για το οποίο εκείνη φημιζόταν. Με το που τον κοίταξε η Άννα ερωτεύτηκε! Ήταν ο άντρας που περίμενε σε όλη της τη ζωή. Του έδωσε δωρεάν το ψωμί και τον κέρασε όλες τις λιχουδιές του μαγαζιού μαζί με έναν καυτό ελληνικό καφέ. Ο άντρας αυτός γοητεύτηκε από την καλοσύνη της κυρα Άννας και από τότε και στο εξής πήγαινε συνέχεια να τη χαιρετήσει.

Τον επόμενο χρόνο όταν η Άννα έφτασε τα εξήντα ένα χρόνια της, παντρεύτηκε με τον κυρ Γιάννη και έγιναν ένα αξιολάτρευτο ζευγάρι. Ήταν η οικογένεια που πάντα ονειρευόταν.

(Αυτές τελικά οι λαϊκές δοξασίες και παραδόσεις δεν κάνουν ποτέ λάθος.Απλά πρέπει εσύ να περιμένεις να σου δοθεί η ευκαιρία!)

Κίμων Γιάκας (Β1)

Πέρασαν μήνες που η Άννα συνέχιζε ντυμένη με τα καλά της να πηγαίνει κάθε μέρα από φούρνο σε φούρνο. Ώσπου ένα πρωί, καθώς δεν άντεχα άλλο πια να βλέπω την ίδια και τους γονείς της να υποφέρουν, πήρα μια απόφαση. Πρώτα συζήτησα την κατάσταση με τα παιδιά της παρέας. Τους ζήτησα να βρούμε μια λύση γρήγορα γιατί η Άννα στο τέλος θα τρελαθεί και το φταίξιμο θα ήταν μόνο δικό μας. Τότε ο μεγαλύτερος της παρέας και ο πιο λογικός, ο Αναστάσης, σκέφτηκε να της προξενέψει έναν πρώτο του ξάδερφο που ζούσε στην Αμερική. Μάλιστα, σε λίγες μέρες θα επισκεπτόταν την Ελλάδα για τον γάμο της αδερφής του Αναστάση. 

Το επόμενο κιόλας Σάββατο στον γάμο, ο Αναστάσης γνώρισε στην Άννα τον ξάδεργό του, Γιώργο. Η γνωριμία πήγε απρόσμενα καλά και σύντομα η Άννα ακολούθησε τον Γιώργο στην Αμερική, αν και δεν είχε προλάβει να τον γνωρίσει καλά. Στην πραγματικότητα αν και η Άννα αρχικά δίστασε να πάρει αυτή την απόφαση, θεώρησε όμως καλό σημάδι το γεγονός ότι ο πατέρας του Γιώργου ήταν φούρναρης. Το τελευταίο βράδυ πριν την αναχώρησή τους, ο Αναστάστης δεν μπορούσε να το κρατήσει άλλο μυστικό. Με κομμένη την φωνή αποκάλυψε την φάρσα μας στην Άννα ζητώντας της να μην φύγει. Όμως η Άννα δεν άκουσε κανέναν και αναχώρησε.

Δεν πέρασαν πολλοί μήνες και ένα απόγευμα επέστρεψε γιατί δεν μπορούσε να αντέξει την ζωή στην Αμερική. Αν και δεν παντρεύτηκε τον Γιώργο, ήταν πλέον πιο ήρεμη και ισορροπημένη. Από την πρώτη στιγμή ο Αναστάσης στάθηκε δίπλα της νιώθοντας τύψεις για την κακή τύχη της. Γρήγορα η φιλία τους εξελίχθηκε σε αληθινή αγάπη και ζήσανε μια ευτυχισμένη ζωή.

Εριφύλη Διαμάντη (Β1)

Η  Άννα αφού δεν είδε τίποτα τελικά μέσα στο ταψί που είχε αφήσει στα κεραμίδια, προβληματίστηκε και αποφάσισε να πάρει τη ζωή στα χέρια της, γιατί δεν άντεχε άλλο την πίεση. Αντί να περιμένει τη τύχη να της φέρει τον μελλοντικό γαμπρό, όπως της είχαν μάθει, αποφάσισε να ακολουθήσει τη δική της καρδιά. Άφησε πίσω της τα πάντα και έφυγε για την πόλη αναζητώντας μια καλύτερη ζωή. Εκεί βρήκε δουλειά και μορφώθηκε ανακαλύπτοντας την πραγματική ευτυχία ανεξάρτητα με τις προλήψεις.

                                                                                             Αγγελική Αναστασοπούλου (Β1)

                    ( Η «κοπέλα που διαβάζει» στο Μεταξουργείο, δημιούργημα του καλλιτέχνη                             

                  SimpleG,αποτελεί έναν ύμνο στα βιβλία και στην αξία της μόρφωσης.)

Δημιουργικές εργασίες για "Την τρίπλα των ονείρων" του Δ.Μίγγα

Με αφορμή το διήγημα του Δ.Μίγγα ¨Η τρίπλα των ονείρων" ,στο οποίο ο ήρωας προσπαθεί να πραγματοποιήσει το όνειρο της ζωής του, μια αέρινη τρίπλα, ο μαθητής Κίμων Γιάκας του Β1 γράφει για το δικό του αγαπημένο άθλημα...το ποδόσφαιρο!

 Από πολύ μικρός άρχισε να αναπτύσσεται μέσα μου μια λατρεία για το ποδόσφαιρο. Από τον τρίτο χρόνο της ηλικίας μου παρακαλούσα τη μαμά μου να με γράψει σε μία ποδοσφαιρική ομάδα.To όνειρό μου πραγματοποιήθηκε μόλις ξεκίνησα την πρώτη δημοτικού.O πατέρας μου διαφωνούσε καθέτως για αυτό το ζήτημα, γιατί, ως γυμναστής, πίστευε ότι έπρεπε να ξεκινήσω άλλο άθλημα. Από τότε λοιπόν μέχρι και σήμερα παίζω σχεδόν καθημερινά ποδόσφαιρο (ακαδημία, πλατεία, παραλία, στο προαύλιο του σχολείου, σε πάρκα, αυλές κτλ.) με την ίδια αγάπη από παλιά. Μερικές φορές, όταν συχνάζουμε με τα παιδιά στην πλατεία, νοσταλγούμε τους περασμένους καιρούς που παίζαμε ποδόσφαιρο με καπάκια, κουτάκια αναψυκτικών, αλουμινόχαρτο (διπλωμένο), πλαστικά μπουκάλια κτλ., για αυτό στεναχωριόμαστε, όταν βλέπουμε την πλειοψηφία των παιδιών να αδιαφορούν για την "παράδοση"

Μετά ή κατά τη διάρκεια των προπονήσεων νιώθω ελεύθερος, διότι ξεφεύγω λίγο από τα μαθήματα, τις φασαρίες και άλλα. Ταυτοχρόνως αισθάνομαι ικανοποίηση για μικρές λεπτομέρειες που κάποιοι θα θεωρούσαν ασήμαντες, όπως να χαιρετίσω το συμπαίκτη μου, να συνομιλήσω με τον κόουτς, να ωθήσω το διπλανό μου που δυσκολεύεται να τελειώσει την άσκηση, να βοηθήσω σωματικά και ψυχικά κάποιον πεσμένο συμπαίκτη μου να σηκωθεί, να χωρίσω τα παιδιά από μία διαφωνία κ.ά.. Μπορεί κάποιοι να χαρούν με αυτά τα λόγια, όμως όλοι πρέπει να ξέρουμε ότι υπάρχει και η άλλη πλευρά. Απευθύνομαι στις μέρες που έχω πονοκέφαλο ή στις μέρες που έχω θολωμένο μυαλό λόγω των μαθημάτων ή στο χρονικό διάστημα που δεν μπορώ να κοιμηθώ τα βράδια ή στις μέρες που ζαλίζομαι από το πολύ στρες κτλ. Αυτές λοιπόν τις μέρες γίνονται οι ποδοσφαιριστές ή μπασκετμπολίστες ή βολεϊμπολίστες ή ό,τι άθλημα κάνει ο καθένας. Για την πληροφορία της ημέρας λέω ότι κανείς από τους ποδοσφαιριστές που βλέπουμε στην τηλεόραση ή σε διάφορα sites δεν δίστασε να πάει στην προπόνηση ή να τελειώσει όλες τις επαναλήψεις σε μία άσκηση, ενώ βρισκόταν στις "κακές" μέρες.

Πιστεύω πως το ποδόσφαιρο είναι ένα εξαιρετικό άθλημα για όσους δεν φοβούνται να παλέψουν για αυτό.'Οσο για τους υπόλοιπους, καλύτερα να είναι ένα διασκεδαστικό παιχνίδι για να περάσει η ώρα!

Επίσης η μαθήτρια του Β1 Ιζαμπέλα Βεζάι δημιούργησε μια εικονογραφημένη μικρή ιστορία:

Η αλφαβήτα της δικής μας εφηβείας

 Στο βιβλίο της Μ.Δεληβοριά " Η αλφαβήτα της εφηβείας"  οι έφηβοι  πρωταγωνιστές του  προετοιμάζοντας μια θεατρική παράσταση βρίσκουν τον τρόπο να εκφράσουν όλες τις ανησυχίες τους. Από το άλφα μέχρι το ωμέγα, ένα πανόραμα όσων τους απασχολούν, μέσα από 24 λέξεις-κεφάλαια γραμμένα με ζωντάνια, χιούμορ και αισιοδοξία. Κάτι ανάλογο κάναμε στο μάθημα της Λογοτεχνίας. Οι μαθητές διάλεξαν ένα γράμμα-θέμα που τους εμπνέει ή  τους απασχολεί και έγραψαν γι΄ αυτό. Άλλοτε σοβαρά, άλλοτε χιουμοριστικά, έχουν τη δύναμη της εφηβικής ψυχής, γι αυτό και δημοσιεύονται.

Το γράμμα Ν διάλεξε η Μελίτα Σαββίδη και γράφει για τα .....νεύρα!

Νεύρα:  μια λέξη τόσο μικρή, αλλά πόσες φιλίες έχει χαλάσει! Πόσα πράγματα έχουμε πει και έχουμε κάνει πάνω στα νεύρα μας...  ειδικά στην εφηβεία που οι ορμόνες κάνουν πάρτι! Τα πράγματα δυσκολεύουν και όλα μας φταίνε! Ξυπνάς το πρωί και έχεις νεύρα, γιατί το μαλλί σου δεν κάθεται καλά. Πας  στο σχολείο κι έχεις νεύρα, γιατί έχεις μάθημα με αυτόν/ην τον καθηγητή/τρια  καθηγητή. Γυρνάς σπίτι και έχεις νεύρα, γιατί η μαμά σου έκανε φακές! Ύστερα έχεις νεύρα, γιατί η αδερφή σου πήρε την αγαπημένη μπλούζα σου και στο τέλος της μέρας κοιμάσαι με νεύρα, γιατί την επόμενη μέρα έχεις σχολείο!!!

Το γράμμα Ε επέλεξε  η Εύα Φασουλή και γράφει  για το πιο φλέγον ίσως θεμα της εφηβείας, τον Έρωτα!

  Ο έρωτας είναι ένα πολύ περίεργο συναίσθημα. Τη μια στιγμή είσαι στα σύννεφα και την άλλη προσγειώνεσαι με το χειρότερο τρόπο πάλι πίσω στην πραγματικότητα! Γιατί ο έρωτας είναι σαν τον πόλεμο η νικάς η χάνεις! Ο έρωτας μπορεί να σου φτιάξει τη μέρα, αλλά και να στην καταστρέψει. Όταν είσαι ερωτευμένος είσαι στον κόσμο σου. Δεν πεινάς, δεν ακούς τι σου λένε οι άλλοι, σε ενδιαφέρει μόνο το άτομο με το οποίο είσαι ερωτευμένος/η. Φροντίζεις τον εαυτό σου, διαλέγεις προσεκτικά τα ρούχα σου, φτιάχνεις τα μαλλιά σου μόνο για να είσαι όμορφος/η για αυτό το ένα άτομο.'Ομως ο έρωτας δεν είναι μόνο χαχανητά, αγκαλίτσες χαρά κι αγάπη...Είναι και λύπη, είναι και φόβος μήπως δεν είσαι αρκετός για τον άλλο, μήπως η απορρίψει, μήπως γίνεις ρεζίλι, μήπως πληγωθείς. Περίεργο πράγμα  ο έρωτας τελικά ε; 

  Σειρά  έχει τώρα ο Δημοσθένης Σαλιάρης με τo γράμμα   Δ ....  Δ, όπως λέμε  ΔΙΑΙΤΑ

 

Δίαιτα. Το πιο μισητό, αλλά και το πιο απαραίτητο πράγμα, σε έναν έφηβο που είναι αγχωμένος και έχει πολλά φροντιστήρια και διαβάσματα.

Καθόμαστε και διαβάζουμε και η μάνας μας λέει: «Παιδάκι μου, φάει κάτι», ενώ όταν τρώμε μας λέει: «Κάνε δίαιτα, θα γίνεις σαν τον Παπαδόπουλο[1». Δεν το καταλαβαίνω, από την μία μας θέλουν να τρώμε, από την άλλην όχι. Επιπλέον, δεν μας βάζουν κολατσιό στο σχολείο, διότι έτσι «χοντραίνεις». Και το χειρότερο απ’ όλα, σου βάζουν την δίαιτα και κοντά στις γιορτές. Εγώ, μπορεί να θέλω να φάω μελομακάρονα και κουραμπιέδες, αλλά όχι, θα μου βάλουν μακαρόνια, ολικής άλεσης, με μέλι και μαύρο ψωμί με αλεύρι ολικής.

Κάτι που ενοχλεί πολλούς εφήβους, είναι: Γυρνάς, από εφτάωρο πεινασμένος και βλέπεις στην κατσαρόλα, μπάμιες, ετοιμασμένες από τις 12:00 και η μάνα σου σου λέει: «Για εσένα τις έφτιαξα αγάπη μου».

Η δίαιτα, μπορεί να είναι αγχωτική, αλλά απαραίτητη. Πρέπει να αποφεύγουμε την υπερκατανάλωση, για να μην πέσουμε στην παγίδα της δίαιτας, αλλά αν χρειάζεται, πρέπει να την τηρούμε.

---

[1] Ένα άσχετο άτομο, το οποίο, υπονοούμενα καταλαβαίνουμε, ότι είναι παχύσαρκος 

Τα χέρια

                                                          "Τα χέρια"

Το βίντεο είναι αποτέλεσμα συλλογικής δουλειάς μαθητριών και μαθητών του Γ3
του 1ου Γυμνασίου Σαλαμίνας και αποτελεί τη συμμετοχή μας στον διαγωνισμό που διοργάνωσε το Δίκτυο Κοινωνικών Δομών του Δήμου Πειραιά με αφορμή την Πανελλήνια Ημέρα κατά του Σχολικού Εκφοβισμού (6 Μαρτίου)

Σέρχιο Αραούχο "Είμαστε αντίπαλοι μόνο για 90 λεπτά.Από εκεί και πέρα είμαστε όλοι άνθρωποι " της Βάλιας Χούλλη

 Στο βιβλίο της Μ.Δεληβοριά " Η αλφαβήτα της εφηβείας"  οι έφηβοι  πρωταγωνιστές του  προετοιμάζοντας μια θεατρική παράσταση βρίσκουν τον τρόπο να εκφράσουν όλες τις ανησυχίες τους. Από το άλφα μέχρι το ωμέγα, ένα πανόραμα όσων τους απασχολούν, μέσα από 24 λέξεις-κεφάλαια γραμμένα με ζωντάνια, χιούμορ και αισιοδοξία. Κάτι ανάλογο κάναμε στο μάθημα της Λογοτεχνίας. Οι μαθητές διάλεξαν ένα γράμμα-θέμα που τους εμπνέει ή  τους απασχολεί και έγραψαν γι΄ αυτό. Άλλοτε σοβαρά, άλλοτε χιουμοριστικά,έχουν τη δύναμη της εφηβικής ψυχής,γι αυτό και δημοσιεύονται.

Ξεκινάμε με τη μαθήτρια Βάλια Χούλλη  που θέλησε να μιλήσει για τον δικό της Ήρωα : 

Ένας από τους ανθρώπους που θαυμάζω περισσότερο στα χρόνια της εφηβείας μου, είναι ο Σέρχιο Εσεκιελ Αραούχο. Ο Σέρχιο είναι Αργεντινός ποδοσφαιριστής που αγωνίζεται στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στην ΑΕΚ. Ωστόσο, ο λόγος που θαυμάζω τον Σέρχιο δεν είναι για τις ποδοσφαιρικές του ικανότητες οι οποίες είναι αδιαμφισβήτητες , αλλά για το ήθος του και την αξιοπρέπεια του. Δεν είναι ποτέ αγενής και προσβλητικός προς τους φιλάθλους της ομάδας του αλλά και των αντίπαλων ομάδων. Οι φίλαθλοι όλων των ομάδων τρέφουν ιδιαίτερη συμπάθεια και σεβασμό για τον Αραούχο καθώς δεν έχει ποτέ αντιαθλητική συμπεριφορά και έτσι αποτελεί πρότυπο αθλητή.

Όταν ο Άλκης Καμπανός έχασε την ζωή του, λόγω της οπαδικής βίας που δέχτηκε από κάποιους οπαδούς του ΠΑΟΚ, ο Σέρχιο του αφιέρωσε ένα γκολ του. Κάποιες μέρες μετά την δολοφονία του Άλκη, η ΑΕΚ αντιμετώπισε τον Άρη (την ομάδα που υποστήριζε ο 19χρονος Άλκης). Ο Αραούχο κατάφερε να βάλει ένα φανταστικό γκολ με ψαλιδάκι. Πολλούς ποδοσφαιριστές θα τους παρέσυρε η χαρά και θα ήθελαν να πανηγυρίσουν ένα τόσο εντυπωσιακό γκολ. Τον Αραούχο όμως όχι. Ο Αραούχο, όχι μόνο δεν πανηγύρισε , αλλά με τα δάχτυλα του σχημάτισε ένα "Α" για τον αδικοχαμένο Άλκη. Ο Σέρχιο , δήλωσε πως περίμενε την στιγμή που θα σκοράρει για να αφιερώσει το γκολ του στην οικογένεια του Άλκη. Γι αυτήν του την πράξη τιμήθηκε με το βραβείο Fair play , όμως εκεί έκανε άλλη μια πράξη που δείχνει την αξιοπρέπεια του . Στην τελετή βρέθηκαν και οι γονείς του Άλκη . Ο Σέρχιο , δεν κράτησε το βραβείο του, αλλά το έδωσε στους γονείς του Άλκη. Η μητέρα του Άλκη δήλωσε πως βλέπει τον Σέρχιο σαν γιο της.

Επιπλέον , σε έναν αγώνα Παναθηναϊκός - ΑΕΚ, στην έδρα του Παναθηναϊκού υπήρχε ένα αγοράκι που υποστήριζε την ΑΕΚ και έτσι ζήτησε από τον Αραούχο την μπλούζα του. Ο Αραούχο με χαρά του την έδωσε και έκανε το παιδάκι να νιώσει μεγάλη χαρά , ενώ θα μπορούσε να αρνηθεί , καθώς ο πατέρας του παιδιού ήταν οπαδός του Παναθηναϊκού. Αυτό όμως δεν είχε καμία σημασία για τον Αραούχο.

Ακόμη , στο τέλος της περσινής σεζόν που η ΑΕΚ κατέκτησε το πρωτάθλημα, ο Αραούχο ήταν τραυματισμένος και έτσι βρισκόταν στην Ισπανία για χειρουργεία. Ο σοβαρός τραυματισμός του όμως, δεν στάθηκε εμπόδιο στο να έρθει με πατερίτσες και να πανηγυρίσει μαζί με την ομάδα του το πρωτάθλημα. Ο Σέρχιο χειροκροτούνταν συνεχώς και το όνομα του ακούστηκε πολλές φορές από την κερκίδα, ενώ ο ίδιος ανταπέδιδε συνεχώς στα χειροκροτήματα και τις φωνές του κόσμου.

Ο Αραούχο έχει κερδίσει τον σεβασμό και από τους συμπαίκτες του, ο Μιγιάτ Γκατσινοβιτς σε έναν αγώνα που σκόραρε οσο ο Αραούχο ήταν τραυματισμένος, πανηγύρισε κρατώντας ψηλά την φανέλα του Αραούχο.

Τέλος, το καλοκαίρι μετά τον θάνατο του αδικοχαμένου Μιχάλη από τους οπαδούς της Ντιναμό Ζάγκρεμπ, η ΑΕΚ έπρεπε να βρεθεί αντιμέτωπη με εκείνη την ομάδα. Στον πρώτο αγώνα , ενώ τα αποτελέσματα ήταν 1-2 υπέρ της ΑΕΚ όλοι πίστευαν πως η ΑΕΚ θα κερδίσει την πρόκριση. Στον δεύτερο αγώνα όμως, ενώ μέχρι το 91‘ τα αποτελέσματα ήταν 0-2 υπέρ της Ντιναμό όλοι οι φίλαθλοι πίστευαν πως η Ντιναμό θα προκριθεί. Ο Αραούχο όμως , με πίστη στην ομάδα του σκόραρε στο 92‘ και πανηγύρισε κάνοντας το γράμμα "Μ" για τον αδικοχαμένο Μιχάλη και σηκώνοντας την φανέλα του Μιχάλη. Στο 90+11‘ ήρθε από τον Κροάτη Ντόμαγκοϊ Βίντα ακόμη ένα γκολ και η ΑΕΚ κατάφερε να προκριθεί. Μετά την πρόκριση της ΑΕΚ, ο Σέρχιο , ζήτησε συγγνώμη από την μητέρα του Μιχάλη που δολοφονήθηκε από τους οπαδούς της Ντιναμό και δήλωσε στενοχωρημένος , διότι όπως είπε και ο ίδιος " Όλοι στο ποδόσφαιρο είμαστε εγωιστές ".

Γι' αυτούς τους λόγους ο Σέρχιο Αραούχο είναι ένας άνθρωπος που θαυμάζω και πιστεύω πως αν όλοι οι ποδοσφαιριστές και οι οπαδοί είχαν το ήθος του Σέρχιο, το ελληνικό ποδόσφαιρο θα ήταν σίγουρα καλύτερο, χωρίς βία και σίγουρα χωρίς θανάτους. Όπως είχε πει και ο Σέρχιο " Είμαστε αντίπαλοι μόνο για 90 λεπτά από εκεί και πέρα είμαστε όλοι άνθρωποι "